De Hoorn

Normaal schrijf ik alleen over Delft, maar dit keer maak ik een uitzondering en schrijf ik een stukkie over Den Hoorn. Dat is een dorp dat aan Delft grenst, maar nog niet van Delft is. Ik zeg met nadruk nog niet, want wat niet is kan nog komen en als het aan de inwoners van Den Hoorn ligt, gebeurt dat ook. Den Hoorn hoort namelijk nu nog bij Midden-Delfland, samen met Schipluiden en Maasland. Nu hebben inwoners uit Den Hoorn altijd al een bloedhekel gehad aan Schipluidenaars. Dat merk je altijd als er tegen elkaar moet worden gevoetbald. Dat heet dan Holland – België, zo’n wedstrijd. En dan is opeens de middenstip van Den Hoorn gestolen of is de kantine van Schipluiden roodwit geschilderd. Van die dingen ja.

Maar de geest is uit de fles in Den Hoorn. In Den Hoorn willen ze namelijk helemaal niet meer bij Midden-Delfland horen. Want die gemeente profileert zich als groene gemeente waar alles  moet blijven zoals het was. Daarom zijn ze ook niet meegefuseerd met Naaldwijk, Poeldijk, Wateringen, Kwintsheul en nog een paar van die tuindersdorpen tot één grote gemeente Westland. Nee, Schipluiden en Maasland en Den Hoorn moesten groen blijven en werden samen Midden-Delfland. Maar Den Hoorn wil dat niet meer. Als er een dorp in het Westland namelijk niet meer groen is, dan is het Den Hoorn.

Alles is volgebouwd. En als het nog niet bebouwd is, dat wordt het dat binnenkort wel. Er is geen stukkie Den Hoorn meer of er ligt wel een stukkie Delft tegenaan. En daarom wil Den Hoorn weg uit Midden-Delfland. Ze willen voortaan bij Delft horen. De kinderen gingen er al naar school, boodschappen deden ze al bij de Makro en stappen doen ze al jaren in de Kromstraat en op de Beestenmarkt in plaats van Café Delfland.

Dat Den Hoorn bij Delft wil horen is overigens allemaal de schuld van Vladimir Poetin. Die Hoornaars hebben een paar jaar geleden tijdens de Krimcrisis voor de televisie zitten kijken hoe het er daar aan toeging. Daarom komt er een referendum in Den Hoorn. De plaatselijke buurtvereniging organiseert het en zorgt er voor dat iedereen die vóór aansluiting met Delft is, gaat stemmen en dat iedereen die bij Midden-Delfland wil blijven, thuisblijft of de toegang tot het stemhokje wordt ontzegd. Inmiddels heeft Delft enkele stadswachten richting de gemeentegrens gestuurd om de nieuwe burgers van Delft te beschermen, zoals dat met een mooi woord heet. De vlag van Delft hangt trouwens – al is het nog niet officieel – al te wapperen boven de Hoornbloem aan het Julianaplein.

In het gemeentehuis in Schipluiden is nog geprobeerd de hulp in te roepen van grote buur de gemeente Westland maar die gaf niet thuis omdat ze in het Westland al lang weten dat Delft straks dat zieltogende dorpje alsnog annexeert. Alleen in Schipluiden weten ze dat nog niet. Den Hoorn heeft wel één voorwaarde aan Delft gesteld. Of ze als een soort ‘onafhankelijke wijk’ toch een beetje nog zelfstandig beslissingen mag nemen. Vooruitlopend op het antwoord van Delft hebben de bewoners het dorp vast omgedoopt. Geïnspireerd door de gebeurtenissen op De Krim heet het dorp nu De Hoorn. Op zijn Dellufs dus.

Dit verhaal verscheen eerder in de verhalenbundel ‘Autoluw en andere Delftse verhalen’ (2016)