Pretpark Prinsenstad

Mijn stad is autoluw. Het zijn de eerste woorden uit mijn eerste boek. Dat boek heet ook ‘Autoluw’. De titel koos ik niet omdat het verhaal het beste verhaal in het boek is, al komt het wel dicht in de buurt, maar puur omdat, toen ik alle verhalen in alfabetische volgorde had gezet, ‘Autoluw’ op de eerste plaats stond. Ik schrijf dit nu op omdat ik ten eerste zou willen dat deze woorden er u toe aanzetten om na het lezen van dit verhaal even op de button ‘boeken kopen’ te klikken en u dit fantastische exemplaar vol met nog 49 andere verhalen over de stad waar ik woon en werk te kopen. Ten tweede schrijf ik dit op omdat ik vanmorgen in het plaatselijke huis-aan-huis-blad een ingezonden brief las van iemand die constateerde dat mijn stad zelfs in de binnenstad nog steeds een autostad is. De briefschrijver had het over rondvaartboten die de toeristen laten zien welke velgen er aan de grachtranden staan.

Eens.

Een klein deel van de binnenstad is weliswaar niet meer toegankelijk voor autoverkeer, maar op veel andere grachten kun je nog volop genieten van het vertrouwde gezicht van gekleurd blik op wielen. Gelukkig is het gemeentebestuur zo slim geweest om de komende tijd weer een deel van de binnenstad autoluw te maken, maar er is nog een lange weg te gaan. De voorzitter van de binnenstadse belangenvereniging gaat zijn plekje voor de deur van zijn 17^de-eeuwse miljoenenpand natuurlijk niet zomaar opgeven.

In een ver verleden was de gemeenteraad al tot de conclusie gekomen dat de binnenstad echt niet meer op autoverkeer was berekend. Auto’s langs de gracht moesten op termijn uit den boze zijn en parkeren deden we voortaan in garages aan de randen van het centrum. In de loop der jaren verrezen de Phoenixgarage, Zuidpoortgarage, Koepoortgarage en Prinsenhofgarage. De Koepoortgarage is later weer omgedoopt tot Marktgarage. Een slimme marketingtruc om de autobezitter te doen geloven dat hij onder de Markt parkeert om na het nemen van de roltrap naar boven direct oog in oog te staan met de laatste rustplaats van onze koninklijke uitvreters: de Nieuwe Kerk. Dat was niet het geval. Wie naar boven komt in de Marktgarage, staat weliswaar binnen een minuut aan de rand van de binnenstad, maar moet nog wel een kleine 450 meter lopen voordat hij voor de kerk vol belastingontduikers staat. Tot zover de marketingtruc.

Parkeergarages aan de randen van de stad zijn een goed idee. Immers, de binnenstad is geen plek om eens lekker doorheen te scheuren. Iets wat ze even verderop in de metropool Rotterdam nog niet helemaal hebben begrepen, al doen ze met de herinrichting van de Coolsingel wel hun best. In mijn stad is het echter kansloos. Al die smalle grachtjes en dito bruggetjes die met hulp van zeventiende-eeuwse bouwtechnieken in elkaar zijn gemetseld, kunnen prima een paard met wagen of een handkar aan, een tientonner die wekelijks het afval komt ophalen of vijftig fusten bier komt brengen bij de horeca kunnen ze echt niet meer hebben. Daarom wordt hier voortaan  alleen nog maar gewandeld, gewinkeld, gegeten en gedronken. Het is hier nog net geen Venetië van vóór de coronacrisis, maar we zijn met z’n allen wel hard op weg naar Pretpark Prinsenstad.

Daarom is het maar goed dat straks alle grachtjes, pleintjes, bruggetjes en steegjes volkomen autoloos zijn. Ook de scheurbrommers en het teveel aan studentikoze fietsen mogen er van mij uit. Net als in een echt pretpark zie je voortaan in Pretpark Prinsenstad alleen nog maar wandelend domvolk. Want zeg nou zelf: als u naar de Efteling gaat, waar parkeert u dan? Aan de rand van het attractiepark op een parkeerplaats of direct naast de Python zodat u zonder een meter te hoeven lopen direct in de achtbaan kunt? Nou dan.