Corrie

 

Ik dacht vandaag: laat ik eens actueel zijn. Dat gebeurt mij niet zo vaak, want meestal loop ik achter de feiten aan. Gisteren had ik al een verhaal gemaakt, want zo werkt het bij mij meestal. Zondag de grove lijnen op papier zetten, maandag – op mijn vrije dag die ik nooit meer kwijt wil – de boel een beetje bijschaven, een bijpassende foto maken en in de loop van de middag het geheel online zetten. Zo zit de wereld van een stukjesschrijver een beetje in elkaar. Dat verhaal van gisteren trouwens is ook actueel, maar dat is het volgende week ook.

Gisteren zag ik het al op het nieuws. Corrie was coming to town, een noordwesterstorm zoals je ze niet vaak ziet. De weermannen en weervrouwen smeten met codes rood, oranje en geel en deden er ook nog een weerkaartje met kleurtjes bij. Op een van die weerkaartjes was een deel van Nederland oranje, maar dat was eigenlijk code geel volgens de presentator. En het rode deel was code oranje. Het dieprode deel was dan echt code rood. Mij maakte het niet zoveel uit. Corrie zou in de nacht van zondag op maandag het land binnentrekken en tussen acht en twaalf uur op haar hevigst zijn. Ik genoot met volle teugen in de wetenschap dat Corrie weinig schade kon aanrichten in ons hofje. Het ligt zo verscholen dat zelfs windkracht 9 er niet in slaagt om ook maar één bloempotje van de tafel te vegen. All Quiet on the Western Front.

Diep gelukkig trok ik gisteravond om elf uur het dekbed over mij heen, nestelde me in de foetushouding en zette Met het Oog op Morgen aan. Mieke van der Weij begroette mij als vaste luisteraar van het programma en Corrie was een van de onderwerpen die in de uitzending aan bod kwamen. Het einde van het programma haal ik nooit, omdat ik al slaap voordat ik mijn ogen dichtdoe, maar ik wist dat ik morgenochtend wakker zou worden doordat de wind om het huis zou huilen, zoals Gerard Cox en Frans Halsema ooit bezongen in het lied 1948, een vertaling van Alone Again van Gilbert O’Sullivan. De meeste mensen denken dat het lied Toen was geluk heel gewoon heet, maar dat klopt niet.

Rond vijf uur werd ik wakker, maar ik hoorde niet veel. Het waaide wel een beetje buiten, maar het was een windje van niks. Er waren twee mogelijkheden: Corrie was laat of de weermannen en weervrouwen zaten er weer eens naast. Ik draaide me om en sliep nog een paar uurtjes door. Tegen de klok van achten werd ik weer wakker en bleek Corrie inderdaad toch aan land te zijn gekomen. Ik hoorde de ellende op de radio: Corrie had een bushokje in Rijswijk gesloopt, vrachtwagens van de weg geblazen, twee schepen op de Noordzee op elkaar laten botsen en bomen op de weg doen belanden waarbij vijf auto’s werden vernield.

Ik stond op, zette een kopje thee, smeerde twee beschuitjes en ging op de bank online de krant lezen. Na een uur stond ik op, sprong onder de douche, trok een schoon T-shirt en een schone onderbroek aan en de vaalblauwe joggingbroek waar ik gisteren ook al de hele dag in had gelopen. Naar buiten gaan was geen optie. Ik las een boek uit en pakte een nieuwe uit de boekenkast. De meeste boeken heb ik al gelezen, maar je ontdekt toch steeds weer nieuwe dingen als je aan het herlezen slaat.

Misschien ga ik straks toch nog even naar buiten, want mijn badkamer is toe aan een frisse verfbeurt en de beste verfwinkel van Delft zit bij mij om de hoek. Die  poging wil ik dan nog wel wagen en dan kan ik vanmiddag misschien nog even fijn een beginnetje maken met de badkamer. Maar misschien bedenk ik mij wel op het laatste moment en besluit ik toch maar vanachter het keukenraam de laatste stuiptrekkingen van Corrie gade te slaan. Dan wordt het een dag waarin niets gebeurt. Maar mijn dag kan, in tegenstelling tot dat bushokje in Rijswijk, nu al niet meer stuk.

Foto John Towner op Unsplash