Kleine dingen

Het zijn de kleine dingen die het doen, zongen Saskia en Serge in de jaren zeventig. Voor diegenen die niet weten wie Saskia en Serge waren: ze waren een soort Gert en Hermien maar dan niet in de Here. Gert en Hermien waren een soort Saskia en Serge, maar dan wel in de Here. Later waren Gert en Hermien dan weer niet in de Here, omdat ze zo’n beetje alles deden wat God had verboden. Saskia en Serge zongen ook over zomers in Zeeland. Ik ben een Ouwe Seun, maar ook een kwart-Zeeuw dus dat vind ik leuk, een zomer in Zeeland.

Afijn, de kleine dingen dus.

Ik zat vanmorgen daaraan te denken, aan die kleine dingen. Geen idee hoe ze in mijn hoofd kwamen te zitten, maar het kwam denk ik omdat ik nog op zoek was naar een onderwerp voor vandaag. Dat onderwerp was er nog niet toen ik opstond en dan word ik toch knap nerveus. Hoewel ik weet dat als ik eenmaal begin te tikken er binnen no time 500 woorden met baarlijke nonsens op papier staan. Daar ben ik heel goed in, in baarlijke nonsens produceren. Ik ben er zelfs zo goed in dat ik een werkgever heb die mij er nog voor betaalt ook. Je kunt het slechter treffen in de wereld.

Omdat ik vanmorgen geen idee had waar ik het vandaag over zou moeten hebben, ging ik daarom maar wat kleine klusjes doen. Het verhaal zou dan vanzelf wel komen had ik het idee. Bovendien kan ik mijn vaste lezers niet teleurstellen. Zij zitten op de maandagmiddag al vanaf een uurtje of vier met smacht te wachten op het proza dat ik uit mijn typemachine tover. Ik heb mij laten vertellen dat er zelfs een lezer is die op maandagmiddag zijn F5-toets zo vaak gebruikt voor dit blog dat er tussen F4 en F6 tot op de bodem van het keyboard een groot donker gat zit.

Afijn, de kleine klusjes dus.

Op maandagmorgen veeg ik de straat aan en neem tegelijk de peuken mee die de uitbater van het café bij mij in de straat voor de zoveelste keer niet heeft opgeveegd. Ik spreek ‘m er wel eens op aan, maar volgens hem zijn ze niet van zijn klanten. Het eerstvolgende café zit op ruim 100 meter en het lijkt me sterk dat de klanten van dat café 100 meter gaan lopen om hun peuken vervolgens in mijn straatje te deponeren. Het kan, maar het lijkt me niet logisch.

Na het vegen vis ik nog wat hondendrollen uit de boomspiegels. Ik accepteer het feit dat asociale hondenbezitters (de hond kan er ook niks aan doen dat hij moet schijten) dit doen, want ik mag mij er van mijn dokter niet meer druk om maken. Het is slecht voor mijn hart, zegt ‘ie. Die peuken moet ik ook gewoon opvegen vindt ‘ie, want dat geeft je na afloop een gevoel dat je die dag iets voor een ander hebt betekent. Mijn dokter is heel slim, dus ik geef ‘m gelijk. Na deze twee kleine buitenklusjes, ga ik binnen verder. Ik verf de cv-leidingen en de radiator in de badkamer, de badkamerdeur en twee deuren en een kastje in de gang. Dit klusje voltrekt zich in volkomen stilte, er komen geen arbeidsvitaminen aan te pas en ik word er helemaal zen van. Ondertussen dansen de zinnen door mijn hoofd.

Het zijn de kleine dingen die het doen. Daarom ben ik niet van de grote dingen. Daarom ben ik niet van de all-inclusive vakantie in Antalya, maar van een huisje in Westenschouwen. Daarom ben ik niet van Arsenal - Tottenham maar van Excelsior - Telstar. Daarom ben ik niet van een wereldreis, maar van dagje Tiengemeten of een wandeling tussen Zoetermeer en Delft. Doe mij maar een huisje in een weiland en geen villa met een zwembad. Zet mij maar op een bankje in de Ackerdijkse Plassen, starend naar de zompige moerassen van het stiltegebied. In de verte zie ik De Tureluur.