Onder Delft


Delft, stad van mijn leven

Soms kwijt, maar nooit verloren

Kan ze mij wederom bekoren

Als ik zie wat is verrezen

 

In een ver verleden

Veilingboten aan de ka

En nu ik hier weer sta

De toekomst ingetreden

 

Als ware een Vermeer

In een schitterend gedicht

Flonkert zij nu weer

 

Een parel, spelend in het licht

En met de charme van weleer

Is dit een nieuw gezicht

Op Delft!

 

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Boodschappen doen

Afbeelding
Bij mij raakt alles altijd tegelijk op. De tube tandpasta heb ik vanmorgen al tot op het bot uitgeknepen, in de fles mondwater staat nog maar een paar millimeter, de wasverzachter is al drie dagen op en handen wassen gaat nog net. Hoewel ik een broertje dood aan heb om, iedere keer als het mij niet uitkomt, de deur uit te gaan, ontkom ik er dit keer niet aan. Bovendien is het de laatste dag van het jaar, een dag waarop ik in principe, en uit principe ook, mijn boshuisje niet verlaat. Ik adem drie keer diep in en uit, ontdoe mij van mijn nachtkleding waar ik al de hele morgen in heb gelopen, werp een blik op de kledingkast en vis er een spijkerbroek, wit T-shirt, een blauw vest, een zwarte onderbroek en twee blauwe sokken met witte stippen uit. Ik trek alles aan, haal mijn schoenen uit het schoenenrek, pluk mijn bruine winterjas van de kapstok, rits ‘m dicht, grijp mijn rugzak, draai het slot van de deur om en ga op weg naar de winkelstraat. Het regent en waait. In de verte steekt een o
Meer lezen

Gevulde koeken

Afbeelding
Het is een warme dag vandaag, rond de dertig graden, maar de zon is niet te zien. Ze gaat verscholen achter een grijs wolkendek. Af en toe zie ik een glimp blauw aan de hemel staan. Het is niet de vraag of het onweer vandaag losbarst, maar hoe laat. Vooralsnog blijven de druppels boven hangen en is het benauwd in de stad. Als ik bij de bakkerij aankom, zie ik een vrouw staan. Volle rondingen, witte jurk met bloemmotief. Ze heeft een schoothondje op haar rechterarm. De andere arm, de linker, steekt naar voren. Met haar wijsvinger strak vooruit wil ze iets duidelijk maken tegen een meisje dat binnen staat. Ik schat haar elf, twaalf jaar. Blond haar, aan beide zijden van het hoofd twee vlechtjes. De toegangsdeur tot de bakkerij staat half open. Een van de twee klapdeuren is dicht. Ik kan er niet langs want de vrouw staat er voor, op haar rechterarm de schoothond.   ‘Mag ik er even langs’, vraag ik beleefd. Ze kijkt me verbaasd aan, snuift met haar neus. Volgens mij begrijpt ze me niet,
Meer lezen

Autoluw

Afbeelding
Mijn stad is autoluw. Nou ja, niet de hele stad natuurlijk, maar wel een groot deel van het centrum. En laat ik daar nu net wonen. Vroeger woonde ik, zoals bijna iedereen, ergens anders. De meeste mensen hebben vroeger ergens anders gewoond. Vraag het maar aan je buurman of buurvrouw. Wedden dat ze ooit naar het huis naast jou zijn verhuisd? Tenzij je een boer bent in de Hoekse Waard, zoals ik er pas één op televisie zag. Die was geboren op de boerderij (dat worden boeren meestal) en was er nooit meer weggegaan. Ja, wel eens een dagje of een weekendje, maar vakantie, dat kende die niet. En wat een boer niet kent, dat vreet ‘ie niet. “Het is hier toch prachtig”, was zijn even simpele als ontroerende commentaar.   Maar goed, vroeger woonde ik dus ergens anders, waar het niet autoluw was. Toen ik jaren geleden bovenaan de lijst van de woningbouwvereniging stond voor een geinige tweekamerwoning met tuin in het centrum, was ik dan ook, in tegenstelling tot het huurhuis dat ik zou betrekken
Meer lezen