Ik schiet gewoon

Laatst vroeg een vriendschrijver of ik nog tips voor hem had. Het was hem namelijk opgevallen dat ik er toch redelijk de sokken in had door elke week een geinige column te schrijven. Nu heb ik ooit een dagboek van 320 pagina’s geschreven en daarvoor moest ik van mezelf rond de 300 woorden per dag schrijven. Dat is uiteindelijk gelukt. Tot zover schrijftip 1.

Als je om je heen kijkt in deze losgeslagen wereld is het eigenlijk niet zo moeilijk om elke week tussen de 500 en 800 woorden op papier te zetten. Je hoeft alleen maar te kijken. Wat er vervolgens in je hoofd opkomt, schrijf je op. Dat is niet iedereen gegeven, dat geef ik toe. Veel domvolk gaat in het weekend liever shoppen of een middag in de file staan bij een tankstation in Eindhoven (de gekste!) omdat iemand óf een stunt had bedacht of een foutje had gemaakt bij de prijsberekening. Of we gaan even langs bij de jubilerende tankstationeigenaar in Spijkenisse en Brielle die op de dag van zijn jubileum aan zijn klanten per getankte liter benzine 60 cent korting geeft. Een domvrouw die langsreed, verklaarde tegenover de pers dat ze ook een graantje wilde meepikken en pleurde haar tank voor tientallen euro’s vol. Ze lulde dan ook als een kip zonder kop. Deze domvrouw gaat vermoedelijk morgen klagen als ze voor een parkeervergunning moet gaan betalen, want ze heeft al niet zo breed. Maar autorijden, dat lukt nog prima. En je hoefde dit weekend ook alleen maar naar de rijen bij de incheckbalies op Schiphol en Zestienhoven (ik krijg Rotterdam The Hague Airport echt niet uit mijn bek) te kijken om te constateren dat het domvolk massaal een weekje naar de Middellandse Zeezon ging. Volgens de ANVR was er sprake van een inhaalactie. Want iedereen was er aan toe. Tot zover schrijftip 2.

Wie overigens een verhaal of column wil schrijven en denkt in staat te zijn om dat wat er in zijn of haar hoofd zit, over te kunnen brengen op een maagdelijk wit velletje papier, moet gewoon gaan zitten, de pc aanzetten, toetsenbord aansluiten en beginnen met tikken. Als je het van God gegeven talent hebt om associatief te denken en eigenlijk al weet welke woorden volgen op de woorden die je op dat moment optikt, dan kom je al een heel eind. Vervolgens tik je jezelf – zoals ik nu doe – een uurtje helemaal wezenloos. Een gave om te mopperen op alles en iedereen en je te verbazen over alles wat je om je heen ziet in dit gek geworden land of leest in de fake media, wil ook nog wel enorm helpen. Zo zit ik nu al een paar dagen te denken aan nieuwe boeken met titels als Wopke zit met 12 maagden op een eiland of Sywert en de verdwenen miljoenen. Ik kwam onlangs in mijn notitieblokje ook nog de woorden Koeien zonder helm tegen. Vermoedelijk opgeschreven in een melancholieke bui van poëzie. Daar moet ik ook nog eens iets mee, met die koeien. Volgens mijn vriendschrijver kom je met Prezwalskipaard ook een heel eind. Tot zover schrijftip 3.

Maar wat ik ook verzin om iemand duidelijk te maken hoe je een stukje schrijft, het proces zelf blijft onbegrijpelijk en ongrijpbaar. Ik zeg weleens: ‘schrijven is net poepen. Je gaat zitten en het komt eruit.' Zo is het bij mij ook ongeveer, inclusief de vier koppen koffie die je nodig hebt om überhaupt te kunnen schrijven én te poepen. Maar uiteindelijk is het gewoon talent dat je gebruikt, maar je geen idee hebt hoe je dat talent gebruikt. Dat heet volgens een collega van mij: onbewust bekwaam. Zoals een verslaggever van Studio Sport in de jaren zeventig ooit aan Feyenoorder en voetbalinternational Willem van Hanegem ongetwijfeld zal hebben gevraagd hoe hij er toch in slaagde om die bal elke keer met een schitterende curve op de stropdas van een van zijn medespelers te leggen. Of beter nog: de kruising in te jagen. De Kromme zal de journalist wat wazig hebben aangekeken en geen idee hebben gehad wat die gozert nu eigenlijk bedoelde met die vraag. Om de beste man toch het idee te geven dat hij niet voor niets naar Hendrik-Ido-Ambacht (Willem woonde daar destijds) was afgereisd, gaf Willem netjes antwoord: ‘Ik schiet gewoon.’