Black Friday

Er was vorige week belangrijk nieuws. Voor iedereen die nu denkt ‘dat was er zeker’ heb ik een verrassing, want de persconferentie van demissionair premier Mark Rutte en demissionair minister Hugo de Jonge die - hoera hoera - de avondlockdown zouden afkondigen was het niet. Diezelfde dag was er iets heel anders aan de hand. Een niet te missen fenomeen dat ons door slimme marketeers de afgelopen weken op radio en televisie massaal onder de aandacht was gebracht. Zelfs de nationale en publieke nieuwszender NPO Radio 1 - wanneer wordt de publieke omroep reclameloos -  waar ik mee ga slapen én wakker word, kon er niet omheen: vrijdag 26 november was het Black Friday, de dag dat heel Nederland voor de gek zou worden gehouden met acties en kortingen die te mooi waren om te laten liggen, want u was er zo aan toe. Ik zeg dan - deze oneliner is niet van mezelf: als iets te mooi is om waar te zijn, dan is het dat vaak ook. Als ik een vrouw was geweest en luisterde naar de naam Femke Louise zou ik hebben gezegd: ik doe niet meer mee. Maar toch is Black Friday voor mij een zegen. Eindelijk kan ik hier heerlijk losgaan op iets dat ik tot in het diepste van mijn innerlijke zelf haat.

Ik ben namelijk een eenvoudige jongen en heb niet veel nodig. Ik werk parttime, woon in een heel klein huisje, rijd geen auto, boek geen dure all-inclusive-vakantie met polsbandje naar Antalya en koop nauwelijks kleding. Sinds de coronacrisis uitbrak in Nederland in maart 2020 heb ik welgeteld een spijkerbroek, een wandeljasje, een vest, een set compressiekousen en zes witte T-shirts gekocht. Online, want ik krijg het Spaans benauwd als ik een kledingwinkel binnenloop waar je binnen twee seconden een paskamer wordt ingetrokken door een enthousiaste verkoopmedewerker/ster. De enige winkel die ik bezoek is de plaatselijke buurtsuper voor de wekelijkse boodschappen en de bakker. Groenten en fruit haal ik op de markt. De rest is wat mij betreft niet-essentieel – op de boekhandel na, want dat is voedsel voor de geest en bovendien liggen daar mijn boeken te koop en als ze er niet liggen dan bestelt de winkel ze wel voor u en dat moet u doen anders overleef ik het niet als aankomend 58-jarig literair talent dat nog niet iedereen heeft willen onderkennen.

Afijn.

Ik doe dus niet mee aan Black Friday en de reden is dat als ik wél mee zou doen aan deze volslagen gekte dat ik dan geld uitgeef aan zaken waar ik niets mee heb. Ik heb namelijk alles al. En voor de goede orde: u bespaart niets als u wél meedoet. Het kost u altijd geld, want niets is gratis in de niet-essentiële winkel. Vrijdag heeft u mij overdag dus niet in een niet-essentiële winkel kunnen vinden. Maar ’s avonds wel. Toen dronk ik een pint bier met mijn vrienden - vrij essentieel voor mijn algeheel welbevinden - in Café Het Klooster. De barman had bij het afrekenen wel een mededeling: hij deed niet aan Black Friday dus we moesten het volle pond afrekenen. Maar de gelukshormonen waren deze avond gratis.