Essen

 

Als ik uit het raam kijk, zie ik drie essen in de tuin van het hofje. Drie jaar geleden was het zo uit de hand gelopen dat hun takken ruimschoots boven de daken uitstaken. Volgens de Vereniging van Eigenaren waar ik geen lid van ben, omdat ik een huurder ben en ik dus geen reet te vertellen heb ondanks het feit dat ik maandelijks en al meer dan een decennium lang de huur netjes op tijd overmaak via een automatische overschrijving, was het hoog tijd dat ze een kopje kleiner werden gemaakt.

Het liefste had de VvE, waar de woningbouwcorporatie de meerderheid van stemmen heeft omdat ze de meeste huisjes in haar bezit heeft, de essen tot de grond toe afgezaagd. Lekker makkelijk en je bent meteen van het onderhoud af. Dat vond ik geen goed idee. De buurvrouw vond dat ook en besloot de hovenier te bellen. Hij beloofde te komen kijken. Een paar dagen later stonden we met vier buurtjes in de tuin, het was half acht in de ochtend. De hovenier stelde zich voor met Gerard en na een grondige inspectie kwam hij tot dezelfde conclusie.

‘Tot de grond toe afzagen is niet nodig hoor.’
Wij waren blij en slaakten een zucht van verlichting.
‘Maar er moet wel wat gebeuren.’
Dat vonden wij ook.

Hij stelde voor om ze te knotten. De bomen zouden dan drie meter hoog worden. ‘Essentakken groeien twee meter per jaar’, sprak Gerard. ‘In de zomer kunnen jullie weer genieten van het groen.’
Wij slaakten nogmaals een zucht van verlichting.
‘Ik maak wel een offerte voor de VvE.’

Na een paar weken stuurde Gerard een brief. De VvE, en dus ook de woningbouwcorporatie, was akkoord. Hij liet weten eind van het jaar langs te komen om de bomen te knotten. Begin december viel er een brief op de mat. Ik zag een datum staan en besloot om die dag niet thuis te werken, maar op kantoor. Hoveniers hebben zaagmachines en die hebben de eigenschap om nogal veel lawaai te maken. Daar zat ik niet op te wachten. Bovendien kon ik het – hoewel ik ook wel wist dat het nodig was - niet aanzien dat de tien meter hoge essen ten prooi gingen vallen aan Gerards kettingzaag. Ik kende de uitdrukking ‘snoeien doet bloeien’, maar ik hoefde er geen getuige van te zijn. Op de dag des oordeels stapte ik met een zwaar gemoed de deur uit op weg naar mijn flexplek in de kantoortuin. Ik zou die mooie grote essen nooit meer terugzien.

Op kantoor stelde ik mijn terugkeer naar huis zo lang mogelijk uit, deed aan alle vergaderingen mee, voerde zo veel mogelijk nutteloze kantoorklusjes uit – ik verbaasde me erover hoeveel nutteloze klusjes je eigenlijk kunt doen op een dag – en keerde pas laat terug. Ik had verwacht dat ik, voordat ik het hofje zou binnenlopen, de auto van Gerard op de gracht zou zien staan, vol met afgezaagde essentakken. Ik zag niks. Ik wandelde door de poort en keek om een hoekje. Gerard was al vertrokken en mijn voorgevoel kwam uit: alles wat er restte, waren drie zielige essen van circa drie meter hoog, geknot en wel met een paar stompjes bovenop, uitstekend van de stam. De buurvrouw stond voor haar deur en keek mij sip aan.

Het was geen leuk gezicht.

Na een paar dagen was ik er een beetje aan gewend. Bovendien viel er veel meer licht in mijn woning. Ik vertrouwde op Gerards woorden. Vóór de zomer zou alles weer groen zijn. Die maanden duurden erg lang, maar hij kreeg gelijk. Al sinds de eerste zomer na de knotsessie staan ze vol in blad. En als ik op een dag als vandaag naar de kale essen kijk, zie ik dat de takken in de afgelopen drie jaar inderdaad flink zijn gegroeid. Mijn tuin ligt vol met heerlijke bruine en gele herfstbladeren. Ik veeg ze netjes op en schuif ze onder de planten waar ze nu liggen te composteren. Terwijl ik bladerveeg, schiet mij een opmerking van Gerard te binnen: knotten moet om de vijf jaar gebeuren. Ik heb nog twee jaar te gaan.

Dat wordt geen leuk gezicht.