Feutenfeestje

Op het moment dat ik dit schrijf, zitten we in een totale lockdown. Dat is voor mij geen probleem, want ik ben graag thuis en vermaak me prima met hoogwaardige literatuur of een goede film op televisie. Dit in tegenstelling tot veel van mijn medemensen die overal zo aan toe zijn. Ik ben toe aan medemensen die niet de godganse dag roepen dat ze ergens aan toe zijn. En ik ben niet toe aan medemensen die roepen dat het zo sombertjes is en de wintermaanden kwalificeren als ‘donkere maanden’. Ik lééf van somber en donker weer, ik houd van mist, een regenbui kan mij niet lang genoeg duren, ik houd van lange winteravonden en zonsverduisteringen. Veel gelukkiger kun je mij niet krijgen, maar veel ongelukkiger wel. Van een zonovergoten terras bijvoorbeeld waar de mensen hun depressie proberen weg te drinken. Ik vermoed dat ik in een vorig leven een mol of een bruine beer met zes maanden winterslaap ben geweest. Ik houd het op het laatste, want slapen is mijn grote hobby en ik ga het hier niet uitleggen.

Maar goed.

Het feit dat Mark en Hugo nu voor de zoveelste keer maatregelen afkondigen, heeft dus blijkbaar te maken met de onstuitbare opmars van een variant. Die hebben we trouwens gewoon binnengelaten hoor, de douanepoortjes op Schiphol stonden wagenwijd open en bij de grensovergangen Hazeldonk en Berg Autobahn is volgens mij ook niemand tegengehouden. Bovendien schijnen Nederlanders zich niet aan de regels te houden of slagen ze er op z’n minst in creatieve oplossingen voor vervelende maatregelen te vinden om via een maasje in de wet de regels zo toe te passen dat ze gewoon kunnen blijven doen wat ze altijd deden.

Mijn stad is een studentenstad en er wonen hier heel wat behoorlijk slimme jongens en meisjes. Al snel zag ik op mijn dagelijkse wandelingen door het prachtige historische centrum dat deze jongens en meisjes moeiteloos een mouw aan de nieuwe maatregelen hadden gepast. Terwijl ik op de zaterdagse warenmarkt netjes aansloot in de rij bij de groenteboer (hij verkoopt ook fruit), zag ik bij een bekende Delftse bierfabriek tientallen jongeren buiten staan. Biertje in de ene hand, een sigaretje in de andere. Het was half twee in de middag en ze stonden wat onvast op de benen. Typisch een feutenfeestje. De heren droegen een pak, de meisjes een kort rokje met daaronder een paar Dr. Martens. Studenten. Ik heb het ze niet gevraagd, maar ik heb ruim 58 jaar ervaring met wonen in deze stad en dan kan ik wel een feut van een gabber onderscheiden. Deze feuten waren geen gabbers.

De jongens en meisjes van het studentenhuis bij mij om de hoek hadden hetzelfde idee. Toen ik op dinsdagavond het vuil buitenzette (ik had deze keer geen zin om op woensdagmorgen de klerezooi aan de gracht te zetten), keken zo’n twintig warrige hoofden met een glas rode wijn in hun hand mij aan. Het was half elf ’s avonds. De horeca was al een tijdje dicht, het huisfeestje was in volle gang. Tot laat in de avond hoorde ik het gebral en gezang aan tot ik van dodelijke vermoeidheid vanzelf in slaap viel. Een dag later – ik was op weg van de buurtsuper naar huis - zag ik wederom een feutenfeestje. Er werd buiten op de gracht massaal gedronken en gefeest. Het was half zes. 

Normaal zou ik er even op zijn afgestapt en hebben gezegd dat hun komst naar mijn stad getuigt van een hoge mate van intelligentie. Maar ik vermoed dat hun gezond verstand ergens tussen de middelbare school en de universiteit verloren is gegaan. Het zit nu in een kluisje en de sleutel ligt op de bodem van de Schie.