Groeten uit Sufstad

 

Mijn vrienden uit Rotterdam noemen mijn stad Sufstad. Ik kan ze geen ongelijk geven, zeker in lockdowntijd. Als ik de afgelopen week bekijk, kan ik niet zeggen dat er veel is gebeurd de voorbije dagen. Donderdagmiddag zag ik een bezorgscooter in de Binnenwatersloot liggen, vermoedelijk door een boze Delftenaar in de gracht gemikt omdat de pizza niet beviel. Ik zeg overigens met nadruk in de Binnenwatersloot, want dat betekent dat de scooter in de gracht lag.

Zeg je in Delft ‘Ik sta op de Binnenwatersloot’ dan sta je op het straatgedeelte. Tenzij het een paar dagen heel hard heeft gevroren en je aan het schaatsen bent. Dan mag je ook zeggen dat je op de Binnenwatersloot staat. En als je zelf een keer met je scooter in de gracht bent gereden en je belt 112 dan mag je ook zeggen ‘Ik ben in de Binnenwatersloot’. Dan weten de ambulancebroeders dat ze in het water moeten zoeken.

Maar goed.

Er gebeurde niet veel deze week. Nou ja, onze burgemeester is verkozen tot de beste van Zuid-Holland en is nu genomineerd voor de beste van Nederland. Ahmed Aboutaleb, burgemeester van Rotterdam, was al een keer de beste van de wereld, dus de beste van Zuid-Holland is in mijn ogen dan ook niet echt nieuws om van wakker te liggen. Als Aboutaleb de beste van Zuid-Holland was geweest, had het nieuws vermoedelijk niet eens de voorpagina van de Havenloods gehaald.

In de voormalige spoorzone werd gestaag verder gebouwd en verscheen er ergens weer een nieuw verdiepinkje op een geinig gebouwtje waar straks de rijken en welgestelden van deze wereld een leuk appartementje op de kop kunnen tikken, als ze dat al niet hebben gedaan.

In aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen was een voortvarende lokale partij begonnen met het ophangen van spandoeken. Een paar onverlaten wisten een van de spandoeken binnen de kortste keren te stelen door de touwen door te snijden. Dat doek hangt vermoedelijk op een studentenkamer, want studenten nemen na hun studententijd graag iets mee uit de stad. Straatnaamborden schijnen het populairst te zijn. Want zeg nou zelf: als je bijvoorbeeld Willem van Aelst of Jan de Witt heet, dan wil je – als je straks een CEO bij Shell bent – wel zo’n straatnaambordje op je kantoor hebben.

In de binnenstad gebeurde ook niet zoveel, want de horeca – die graag wil doen geloven dat ze de kurk is waar de Delftse economie op drijft terwijl dat niet het geval is – was dicht. Weliswaar waren de funshopjes open voor alles wat je niet nodig hebt in het leven, maar omdat de koffietentjes en de terrasjes op de pleintjes hun deurtjes gesloten moesten houden, was het er nog niet echt gezellig. Straks, als alles weer mag, vermoedelijk wel. We willen tenslotte vermaakt worden en thuis een goed boek lezen is voor veel gezelligheidsdieren onder ons toch iets te veel gevraagd.

Tel daarbij op dat de lokale marketingstrategie er op is gericht dat je bezoekers wilt trekken met het aanprijzen van blauwe borden, vazen, koppen en schotels, dooie koningen, koninginnen, prinsen en prinsessen én ook nog een dooie schilder, wiens schilderijen overal ter wereld te zien zijn behalve in de stad waar hij is geboren, woonde, werkte en doodging, dan moet je niet raar opkijken als inwoners van wereldsteden je afschilderen als ‘suf’.

Dus al zit ik hier stil en tevreden in mijn binnenstadappartementje mét tuin een stukkie te tikken en is het om mij heen een grote oase van rust, de redding is in geval van nood nabij. Over tien minuten gaat er een trein naar Rotterdam.