Traditie

 

Op 6 januari was het Driekoningen. Driekoningen is, voor diegenen die dat niet weten, een christelijke feestdag waar herdacht wordt dat de wijzen uit het oosten een opgaande ster zagen en daarop de koning der Joden gingen zoeken. Ze kwamen in Bethlehem en vonden daar de pasgeboren Jezus in de kribbe. Deze dag wordt in landen als Spanje en Italië gevierd, want het is er traditie. In Nederland vieren we geen Driekoningen, op een enkeling na. Blijkbaar is het hier geen traditie of het was er wel eentje, maar hebben we die lang geleden afgeschaft omdat het ons geen ene reet kon schelen. We behouden graag onze tradities, maar niet allemaal.

We bepalen namelijk zelf wel of we een traditie in stand houden en niemand die ons daarvan afhoudt. Zoals Fluitsma en Van Tijn in 1996 reeds in een liedje zongen dat je 15 miljoen mensen niet de wetten voorschrijft. Zo vinden heel veel mensen, en met name zij die leven onder de grote rivieren, dat Carnaval moet blijven bestaan, desnoods in de zomer. Het is immers een traditie. Volgens mij is het ook traditie dat Carnaval voorafgaat aan de veertig dagen vastentijd, de tijd die dient als voorbereiding op Pasen. Maar de traditie van vasten, die hebben we afgeschaft. We hadden er geen zin meer in en bovendien heb je dan veertig dagen honger. Iets met wel de lusten, maar niet de lasten.

Een jaar geleden, het zal in de eerste week van 2021 zijn geweest, is er nog een traditie afgeschaft in Nederland. De nieuwjaarsborrel. Althans, afgeschaft in de fysieke zin van het woord. Ik vond het een geweldig idee. Sinds mensenheugenis werden werknemers verplicht om op de eerste maandag na nieuwjaar op het werk te verschijnen om in de kantine op het godsonmogelijke tijdstip van negen uur in de ochtend massaal de collega’s de beste wensen te wensen. Viel de eerste maandag na nieuwjaar een beetje lullig, bijvoorbeeld omdat nieuwjaarsdag op een zondag viel, dan werd er in menig directiekamer besloten om de nieuwjaarsborrel een weekje te verschuiven en er de tweede maandag van de maand van te maken. Vandaag is zo'n maandag.

Ook ik heb jarenlang tegen mijn zin in en tegen heug en meug nieuwjaarsborrels bezocht. En altijd kwam ik collega’s tegen die ik liever niet zag. De leuke collega’s hadden al eerder besloten: wij gaan niet naar de nieuwjaarsborrel en lebberen elkaar wel op de afdeling af. Dat is allemaal voorbij. Voorbij is de tijd dat ik verplicht handen stond te schudden met een collega die ik wel kende, maar ook die van collega’s die dan toevallig naast die collega stonden omdat hij ze wel kende, maar ik dan weer niet. Met als gevolg dat ik volslagen onbekenden dan maar de beste wensen wenste. Dat ging ongeveer anderhalf uur zo door. En ondertussen sprak de directeur. Niemand luisterde, omdat iedereen veel te druk bezig was om iedereen de beste wensen te wensen.

Tegenwoordig hoeft dat dus allemaal niet meer. De directeur neemt gewoon een video op die je kunt bekijken wanneer het jou uitkomt of er wordt een Zoom-meeting geregeld waarbij echt niemand ziet of je wel of niet bent ingelogd. Bovendien: ze zullen je echt niet missen, want nog steeds gaan al jouw collega’s – op die leuke na dan - wel braaf achter het schermpje zitten. Immers, het is in de baas zijn tijd en je kunt er toch mooi twee uurtjes voor schrijven terwijl je ongeschoren in je pyjama met een kop koffie voor je neus aan je zak zit te krabben.

Gelukkig hoef ik er niet meer over na te denken. Drie jaar geleden heb ik besloten om een deel van mijn arbeidscontract in te leveren, waardoor ik nooit meer op maandag hoef te werken. Die traditie heb ik afgeschaft. Nu de nieuwjaarsborrel nog. Fysiek én digitaal.