Cats and dogs

Ik zag laatst een opmerkelijk tafereel in de tuin. Nou ja, eerst hoorde ik het: een hard en vals gemauw en gesis van twee katten die elkaar tot op zekere hoogte zijn genaderd. In dit geval meende ik te horen dat er niet meer dan een meter tussen de twee moet hebben gezeten. De tuin is een soort van gemeenschappelijk territorium waar je als kat de baas bent zolang er geen andere soortgenoot in de buurt is. Twee katten in de tuin, dan is het vaak hommeles en moeten ze samen zien uit te vechten wiens territorium het op dat moment is. Ik heb geen idee hoe die katten in de tuin allemaal heten, maar ik vind het leuk om ze een naam te geven. Die ouwe kat noem ik Joe en die met die spleetoogjes heet Xi. De sufkat heet Mark. Soms noem ik hem sufkut. En die met die lange haren, dat is Willem. Die heeft altijd een grote mond, maar bereikt zelden iets en druipt altijd als eerste af. Ik zie Willem zelden, want hij heeft vaak huisarrest van de baas. Dan moet hij de hele dag binnenblijven omdat hij weer eens ondeugend is geweest.

Maar terug naar die twee die ik in de tuin hoorde mauwen en sissen. Ik zat net lekker naar het beste tv-programma op de Nederlandse televisie te kijken, Dwars door de Lage Landen met de drie fantastische Vlamingen Arnout, Philippe en Ruben, toen er vanuit de donkere tuin een enorm geweeklaag opsteeg. Normaal gesproken duurt dat een paar minuten en is het gelazer over. Ik negeerde het kattengejank en keek vrolijk verder. Na een paar minuten was het nog steeds niet over. Ik zette het programma op pauze en schoof de gordijnen open. In het schijnsel van de maan zag ik op het tuinpad een rode en een zwarte kat tegenover elkaar zitten. De afstand was niet meer dan een paar decimeter. Ze mochten elkaar duidelijk niet en gaven geen duimbreed toe. Die zwarte kende ik wel. Dat was Vladimir. Die terroriseert de hele buurt. De ander kende ik niet, dus besloot ik hem ook een naam te geven, zodat ‘m beter kon onderscheiden van Joe, Xi, Mark, Willem en Vladimir. De rode kater doopte ik Volodymyr.

Vladimir blies en jankte wat af. Hij dreigde en dreigde. Vaak helpt dat denkt Vladimir en dat klopt want meestal druipen Xi, Mark, Willem of Joe wel af. Maar dit keer duurde het wat langer want Volodymyr gaf geen krimp. Hij bleef op enkele centimeters zitten en had besloten dat hij zich niet liet wegjagen. Ik sloeg het spierballengevecht gade en vroeg me af wanneer een van de twee alsnog met de staart tussen de benen zou afdruipen. Na vijf minuten was er nog steeds sprake van een patstelling.

Ik wilde heel graag weten hoe dit zou aflopen en liet Arnout, Philippe en Ruben in de pauzestand staan. Ondertussen zaten de twee nog lijnrecht tegenover elkaar. Niemand verroerde een vin en niemand maakte aanstalten om zich in een onderdanige positie te manoeuvreren. Maar opeens gebeurde het: ik zag niet wie de eerste zet deed, maar plotseling lagen er twee katten in elkaar verstrengeld en was het gevecht begonnen. De plukken vacht vlogen in het rond alsof er net twee kippen waren geslacht. Na vijf seconden was het voorbij en was Vladimir gevlucht, terug naar zijn eigen territorium. Volodymyr zat op het tuinpad en keek om zich heen. Nadat hij zeker wist dat Vladimir via het kattenluik zijn eigen woning was binnen geglipt, liep hij via het tuinpad en het tuinhekje de gracht op. Dit was voortaan zijn terrein.

Vandaag is het rustig in de tuin en dat zal het vermoedelijk de hele dag en avond wel blijven, want it’s raining cats and dogs, zoals de Britten zeggen. Er gaat geen hond naar buiten.

Foto Andrew S op Unsplash