Clusterplek

Daar stond ‘ie dan. Eenzaam en alleen op de clusterplek. Mijn vuilniszak. Vroeger mocht ik ‘m op woensdagmorgen tussen al zijn vriendjes en vriendinnetjes langs de gracht zetten. Die stonden al de hele nacht te wachten tot dat mijn zakje zou komen, want ik zet ‘m – in tegenstelling tot veel van mijn buurtgenoten – altijd netjes rond de klok van half acht in de morgen aan de gracht. Maar dat mag niet meer, je vuilniszak aan de gracht zetten. Hij moet tegenwoordig op de clusterplek, want zo hebben de mensen van het regionaal afvalverwerkingsbedrijf het bedacht van achter hun bureau. Het kwam allemaal voort uit een proef voor het gescheiden ophalen van afval. De mensen van het regionaal afvalverwerkingsbedrijf spreken liever van een pilot, want dat staat interessant in een brief. Pilot is het Engelse woord voor proef. Maar het is ook het Engelse woord voor loods. En dan niet zo’n gebouw waar criminelen hun drugs bewaren of hun concurrenten in een tandartsstoel martelen, maar een man of vrouw die namens het havenbedrijf aan boord klimt van een supertanker en deze netjes de haven binnenloodst. Ik heb het liever over een proef, dan snapt iedereen meteen wat ik bedoel. Bij het regionaal afvalwerkingsbedrijf hebben ze liever niet dat je het begrijpt. En dan vinden ze het gek dat je gaat bellen om te vragen wat een pilot is. Het wordt nog leuker als je dat woord dan op zijn Nederlands uitspreekt. Dan hebben ze geen idee wat je wil. Probeer het maar eens: pilot. Enig idee wat je nu zegt? Ik denk het niet.

Afijn.

Door die proef met gescheiden inzamelen is nu besloten dat we in de binnenstad voortaan alles gescheiden moeten inzamelen. Alles? Nou het plastic niet. Nou ja, dat moest vroeger wel, maar dat hoeft nu niet meer. Dat mag je gewoon bij het restafval flikkeren en de regionale afvalverwerker haalt het er dan later weer uit. Mijn etensresten moet ik wel gescheiden aanbieden. Dat mocht vroeger bij de rest van je rotzooi, maar nu dus niet meer. Oh ja, glas moet in de glasbak, maar dat deed ik al jaren. Bij mij om de hoek staat namelijk een glasbak. In twee minuten ben ik heen en weer en van mijn glas af. Alles wat geen glas, textiel of etensresten is, mag bij het restafval. En dat zet je dan weer op woensdagmorgen op de clusterplek. Als ik het woord cluster hoor, denk ik meteen aan clusterbommen. Dat komt, denk ik, door de oorlog in Oekraïne. Dat is nou net een plek waar je niet wil zijn. Op mijn werk schijn ik ook in een cluster te zitten. Ook dat is een plek waar ik liever niet wil zijn.

Nogmaals: afijn.

De clusterplek ging vanaf 1 april in. Omdat ik hier het vermoeden had dat het regionaal afvalverwerkingsbedrijf mij voor de grap in de maling wilde nemen, zette ik mijn vuilniszak op de gebruikelijke vuilophaaldag, woensdag 6 april, aan de gracht. Ik zag dat mijn buurtgenoten hun zak al de avond ervoor hadden neergezet en wilde hem er netjes bijzetten. Er kwam een scooter voorbij. Er zat een man op. In uniform. Hij stapte af en begon hard tegen mij te praten. Het was half acht en ik was nog niet wakker. Hij wel. Hij ging harder praten. Ik had een brief gehad van de gemeente. En ik mocht mijn vuilniszak niet aan de gracht zetten bij al die andere illegale vuilniszakken. Mijn zak moest op de clusterplek, even verderop, op de brug. Dat stond in de brief van de gemeente. Hij wees mij de clusterplek. Er stond geen enkele vuilniszak. Die stonden namelijk allemaal aan de gracht, gewoon op de plekken waar ze altijd al stonden.
‘En die dan?’, vroeg ik de man in uniform, terwijl ik hem op een berg vuilniszakken wees.
‘Die staan niet goed’, zei de man.
‘Worden die dan wel opgehaald?’, was mijn tweede vraag.
‘Vandaag wel, maar volgende week niet meer’, antwoordde de man. Hij sprak nog steeds hard alsof hij het tegen een dove had.
Ik liep dertig meter naar de clusterplek en dumpte mijn vuilniszak op de brug.
‘Hoe weet iedereen nou dat dit voortaan de goede plek is voor je vuilniszak?’, vroeg ik de man toen ik terugliep.
‘Dat staat in de brief’, zei de man.
Ik zei hem dat dan blijkbaar niemand de brief had ontvangen of niet had gelezen.
‘Er komt nog een teken op straat, maar dat is volgende week pas’, antwoordde de man.
Deze week zag ik het teken, ingemetseld in de straat. Maar ik vraag me af of iemand daar een vuilniszak gaat neerzetten. Hooguit een kerstklok.