De gevallene

Op vijf minuten fietsen van mijn stadsappartement met tuin in het centrum van een kleine stad begint een prachtig natuurgebied. Nou ja, het is geen Veluwe, Sallandse Heuvelrug of Waddengebied, maar het mag er best wezen in dit deel van Nederland. Ik loop of fiets er regelmatig en je kunt zelfs meer dan twaalf kilometer in een rechte lijn lopen en dan nog kom je bijna geen auto’s tegen. Behalve als je een boerenweggetje oversteekt, dan kan er een trekker van links of rechts komen. En als de metro opdoemt, word je er feilloos onder door gedirigeerd om aan de andere kant het bos in te worden gestuurd.

Onderweg kun je op een aantal plekken een lekker bakkie koffie, thee of biertje nuttigen, maar je kunt er ook gewoon aan voorbijlopen. Boterhammen en bananen in de rugzak mee en een flesje water voor de warme dagen. Als je geluk heb zie je een buizerd of een torenvalk. Vogels hoor je overal, alleen zie je ze nauwelijks. Koeien daarentegen zijn er voldoende. Zie je een kudde ergens in het gras liggen, stop dan even. Je wordt dan vanzelf helemaal zen.

Op een van mijn wandeltochten kwam ik deze week de gevallene tegen. Hij was zo te zien al een tijdje geleden gesneuveld, vermoedelijk tijdens een van de stormen die begin dit jaar over het land raasden. Manmoedig had hij Corrie, Dudley en Eunice weerstaan, maar Franklin werd hem te veel. Je zou er een film over kunnen maken. Over de strijd tussen boom en orkaan. Een strijd tussen David en Goliath, waarbij in dit geval Goliath wint. En op het einde sneuvelt er een boom of een deel ervan. Een titel voor deze film heb ik ook al: Een storm te ver. Of zoiets.

Het verhaal van de film is dat de boom vier weken lang dapper standhoudt. Zijn kameraden die naast hem netjes in het gelid staan, beschermen hem. Tijdens de eerste storm zien ze dat hij de zwakste schakel in de rij is, maar ze kunnen niet zonder hem. Hij is de hoogste van het stel en vangt de eerste klappen op. Als hij valt, krijgen zij de volle laag. Hij beschermt hen. Zonder hem zijn ze hun  leven niet zeker. Dan volgen er misschien meer. Hij is niet lekker geaard en hij heeft een beetje last van een zwak middenrif. Bovendien staat hij net op een plek waar het grondwater wat hoger staat. Dat maakt het lastiger om grip te houden. Hij doet zijn best en houdt manmoedig stand.

Na drie stormen is het voorbij en is het tijd om te recupereren als Joop Zoetemelk in zijn beste dagen. Maar drie weken en een vierde storm later slaat het noodlot toe. Een windvlaag van meer dan 100 km/uur raakt hem vol in de kruin. Zijn kameraden zien het met lede ogen aan. Ondergronds moedigen ze hem aan te blijven staan, want het zal de laatste storm zijn, zo vermoeden ze. De lente is in zicht, dan waait het meestal niet zo hard. Het mag niet baten. Een laatste windstoot wordt hem te veel. Hij breekt en valt voor volk en vaderland.