Kampioen

Ik heb redelijk de slaap gevat vannacht, maar ik heb voor de zekerheid toch een uurtje eerder afgesproken op Rotterdam Centraal met Sjan. Samen zullen we na een bakkie koffie bij de Huiskamer afreizen naar de Kuip. De politie controleert bij de toegangspoortjes van de NS alles en iedereen die uitcheckt en vraagt  jongens en meisjes hun rugzakken te openen. Er is een alcoholverbod in het centrum en alle sixpacks met blikken bier worden in beslag genomen en in een rode container gegooid. Verslaggever Jack Kerklaan van Radio Rijnmond interviewt een slungelige jongeman die net zes bier is kwijtgeraakt. ‘Toch zonde’, zegt Jack. De jongen weet niet wat hij moet zeggen. Nog iemand met een rugzak, dit keer een oud dametje. Ze mag doorlopen van oom agent.

We pakken extra vroeg de tram, want ik wil het beste plekje op het vak: staand tegen de reling met niemand die me het uitzicht op het veld kan ontnemen. Ik ga in het hoekje tegen de reling staan en beloof mezelf hier tot minimaal kwart over vier niet meer vandaan te gaan. Ik ben vanochtend drie keer naar de wc geweest om er zeker van te zijn dat ik vandaag niet meer hoef. Op Rotterdam Centraal ben ik nog een keer wezen pissen en bier heb ik niet op dus daar gaat het niet aan liggen. So far, so good.

Langzaamaan komen de mensen het vak op. Jack geeft me een hand. Eric, Fred, Nick, Willem, Dennis, ze zijn er allemaal. Sander komt binnen, Stefan is nog steeds beleefd en zegt ‘u’ tegen mij al schelen we toch ruim een jaar of twintig. Dat ge-u hoeft niet van mij, maar hij doet het steeds weer. Brad Jones, Kenneth Vermeer en Justin Bijlow komen het veld op voor de warming-up. Later volgen de keepers van Heracles, uiteraard vergezeld van een flink fluitconcert. Als Dirk Kuyt de tunnel uitkomt, gevolgd door alle andere spelers, is er geen houden meer aan. De Kuip gaat uit zijn dak. Dirk speelt, want Tonny Vilhena is geschorst. We willen maar een ding: winnen en kampioen worden. Een gelijkspel is niet genoeg, want 020 gaat winnen in Tilburg tegen Willem II, zo is de algemene verwachting.  Auke is zoals altijd laat, maar hij is er. Ton komt niet. Ik hoor dat hij in het ziekenhuis ligt, iets met z’n longen. Als dat maar goed afloopt. Hopelijk zit of ligt hij te kijken, ergens in een ziekenhuisbed. Hans is er wel, net als die lange uit Beverwijk. Ik weet mijn god niet hoe hij heet, maar hij slaat me vrolijk op de schouders. ‘Meezingen, jongen!’

De warming-up zit erop. Ik sta al anderhalf uur op mijn benen, de wedstrijd moet nog beginnen, maar ik heb nergens last van. Een laatste groet van de spelers, dan duiken ze de tunnel in, terug naar de kleedkamer. Na tien minuten zijn ze terug. Vlaggen en rook, heel veel rook. Rood en groen. Scheidsrechter Higler fluit en Heracles trapt af, maar verliest de bal al na tien seconden. Dan gaat het snel. De bal wordt ingespeeld op Nicolai Jørgensen, op de huid gezeten door een verdediger uit Almelo. De bal vliegt uit, recht in de handen van onze trainer Giovanni van Bronckhorst. Hij wil tempo in de wedstrijd, er moet snel een doelpunt komen. Hij geeft de bal aan Bart Nieuwkoop, die een kleine vijftien meter smokkelt bij de ingooi. Niemand ziet het. Scheidsrechter Dennis Higler niet, zijn assistent niet en de vierde man al helemaal niet. Dirk rent achter de bal aan, verdediger Mike te Wierik glijdt uit. Dirk heeft nu vrije doorgang, duikt schuin voor doelman Bram Castro op en jaagt de bal na 38 seconden in de touwen. Ik word helemaal gek, de Kuip wordt helemaal gek. Het is 1-0 na 38 seconden in de kampioenswedstrijd. In Tilburg horen ze het ook.

Eljero geeft even later een voorzet vanaf links in de – hoe kan het ook anders – twaalfde minuut. Dirk weet wat er gaat gebeuren, komt voor zijn man, zweeft naar de bal en kopt snoeihard de 2-0 binnen. 2-0 na twaalf minuten in de kampioenswedstrijd. Ik huil. De Kuip huilt ook. We worden kampioen, we worden kampioen. Na achttien jaar worden we kampioen. Ik snap het niet, ik begrijp het niet. Je kunt duizend keer zeggen dat je kampioen wordt en als je het bijna bent, snap je het niet. Toch is het zo. Feyenoord zakt terug, Heracles komt beter in de wedstrijd. Echte kansen komen er niet voor de oosterlingen, maar toch. Een bal kan er zo maar invliegen.

De tweede helft, het is niet veel meer. Iedereen loopt op zijn tandvlees. Kansen, soms een mogelijkheid voor Nicolai Jørgensen. Bart Nieuwkoop kopt van dichtbij naast. Vers bloed, Rick Karsdorp komt er in voor Bart. Het is de 84ste minuut. Rick krijgt de bal via Jens Toornstra aan de rechterkant van het veld. Een voorzet. Nicolai draait weg van zijn tegenstander en wil uithalen, maar de verdediger pakt zijn shirt. Scheidsrechter Higler fluit. Penalty! De Kuip weet het. Daar komt Dirk voor de hattrick. Een aanloop, een schot in de rechterbenedenhoek, binnenkant paal en goal. Dirk weet het, het is 3-0 en het is gedaan. Hij trekt zijn shirt uit, loopt naar de cornervlag en vouwt het shirt eroverheen. Hij zwaait met de cornervlag. Heracles scoort nog, maar tien minuten later, om 16.21 uur, is Feyenoord kampioen. Geen dag te vroeg, geen dag te laat. Precies op tijd. In de eigen Kuip, zoals het hoort. Dirk slaat de handen voor de ogen en knielt neer op het heilige gras. Het is volbracht. Het is 14 mei 2017.

Foto: Raymond Swaep