Reclame

Bij mij kleppert regelmatig de brievenbus. Dan valt de krant naar binnen, de afschriften van de bank of een boek dat ik heb besteld. Vaak loop ik vol verwachting naar de deur om er vervolgens achter te komen dat er een reclamefolder op de mat ligt. Dat mag eigenlijk niet sinds de NEE-NEE-sticker (geen huis-aan-huisblad en geen reclamefolders) of de variant erop: JA-NEE (wel een huis-aan-huisblad maar geen reclamefolders). Maar als je de reclamefolder adresseert, mag alles.

Ik krijg voornamelijk post binnen van een internetbedrijf dat mij graag aan een nog goedkoper abonnement helpt of een flitsbezorger. Ten eerste ben ik dik tevreden over mijn provider en ga ik niet voor een paar euro per maand mijn hele internetsysteem en router laten herinstalleren en ten tweede: ik woon in de binnenstad, met drie supermarkten in een straal van honderd meter die 24/7 zijn geopend. Dan ga ik echt niet bellen voor een pak suiker dat ik binnen tien minuten wil hebben. De folders gaan linea recta de oud-papier-bak in.

Reclame is een ziekte. Althans wat mij betreft. Als ik de ronkende teksten voorbij zie komen dan weet ik genoeg: het is gewoon niet waar. Wij stellen de klant centraal. Ja, wie anders? Jezelf? Wij leveren de beste service. Het is je geraden. Ooit een bedrijf horen zeggen dat zijn service zwaar kut is? U bent bij ons in goede handen. Wacht dacht je dan dat het bedrijf ging zeggen? Hallo meneer, kom maar hier met je geld dan jassen we het er even in no time doorheen.

Vroeger had je een reclame van de Nederlandse Middenstandsbank, de NMB. Die bank kwam in de jaren zeventig met de geweldige slogan De NMB denkt met u mee. Je zou denken dat elke bank met je meedenkt, maar dat was toen blijkbaar niet het geval. En dat is het trouwens nog steeds niet. Ik heb een bankrekening, maar daar houdt het dan wel mee op. Tenzij de bank die mailtjes bedoelt die ik zie als ik inlog om te gaan internetbankieren. Voor de rest heb je geen reet aan je bank. Gelukkig verhoogt de Europese Centrale Bank de rente binnenkort. Dan krijg ik misschien nog wat terug van die torenhoge tarieven die de banken de laatste jaren hanteren.  

De ergste reclames zijn uiteraard de tv-reclames. Gisteren heb ik bewust ter inspiratie voor dit stukje een heel reclameblok uitgekeken. Het gaat dan voornamelijk over auto’s (niet te betalen) de supermarkt (ik haat boodschappen doen in welke winkel dan ook, beperk het bezoek zo veel mogelijk en kijk zeker niet naar de aanbiedingen), tena-lady’s (gebruik ik niet), brillen (de beste opticien zit bij mij om de hoek) korte broeken (heb ik al, maar ik draag ze alleen als het kwik boven de 40 graden uitkomt), bankstellen (alweer een bank), uitvaartverzekeringen (ik ben nog niet dood) en heel veel vakanties en dan liefst zo zonnig mogelijk. Ik wil niet met vakantie en al helemaal niet naar de zon. Om over die verschrikkelijke gokreclames met verschrikkelijke oud-voetballers zoals Sjaak Swart, die nog de meest verschrikkelijke is, maar niet te spreken.

Maar je schijnt het allemaal te moeten hebben, anders tel je niet mee. Ik kan u vertellen dat er heel veel mensen niet meedoen aan deze reclamemaatschappij, domweg omdat ze het geld er niet voor hebben. Ze moeten elke ochtend maar zien hoe ze het einde van de dag halen.

Laatst ging ik even langs bij Anna voor een gezellig bakkie koffie. Ze had een Loesje-sticker op de deur zitten. Geen reclame s.v.p. Wij hebben alles al. Omdat ik een broertje dood heb aan verandering zou ik erbij willen zetten: En dat willen we graag zo houden.