Plaats- en tijdonafhankelijk

Nu de coronacrisis op zijn retour is, maar je eigenlijk nooit weet of ze nog eens terugkomt of dat de wereld nog wordt overspoeld door een apenpokkenvirus waar je je straks ook voor kan laten inenten, al eindigt er tot nu toe niemand in het ziekenhuis dus waar doen we het eigenlijk voor, mag ik zelf kiezen op welke dagen van de dag ik aan het werk ga. Ik ben geen buschauffeur of hoofdconducteur, ik sta niet achter de lopende band varkens levend te verbranden met kokend heet water om ze daarna te villen of de kop van een koe van haar romp te scheiden, noch ben ik een ic-verpleegkundige of politieagent in de surveillancedienst.

Ik zeg dit omdat dit functies zijn waarbij de baas je in een redelijk strak rooster zet. Dat is nodig anders kan het werk niet goed worden gedaan en dat begrijp ik. Daarom voel ik mij een rijk mens. Ik kan namelijk plaats- en tijdonafhankelijk werken. Die term heb ik niet zelf verzonnen, maar is van bedrijfswege enkele jaren geleden geïntroduceerd. Wie een laptop tot zijn beschikking heeft, er ook nog een nodige computerprogramma’s op heeft staan en een smartphone heeft voor de broodnodige two-way-authentication, want anders word je gehackt, kan overal ter wereld werken. Het zal de baas boeien waar en wanneer ik mijn werk doe, als ik het maar doe. Aan het einde van de maand rekenen we af. Hij op mijn resultaten en ik met de baas. Zijn bankrekening is aan het einde van de maand een maandsalaris lichter. Dat staat voortaan op mijn bankrekening en een knappe jongen die het er nog van afkrijgt. En volgende maand doen we het weer, het hele jaar door.

Het grootste deel van mijn werkzame leven werkte ik als freelance bedrijfskracht en dat beviel me prima. Toen ik tijdens mijn sollicitatiegesprek bij mijn huidige werkgever hoorde dat ik mijn job vooral moest doen op dagen en uren die mij het beste uitkwamen, klonk me dat als muziek in de oren. Guido Belcanto was er niks bij en deze Vlaamse zangkunstenaar van het betere levenslied maakt toch echt hele goede muziek. 

Mijn toekomstige baas zei er wel bij dat hij het voorbehoud maakte mij te bellen, ook als het mij niet uitkwam. Bijvoorbeeld als de pleuris was uitgebroken. Ik schatte de kans op het uitbreken van de pleuris in Nederland op een kleine nul procent in en zette een krabbel onder het contract dat mijn werkgever onder mijn neus had geschoven. Hij kon bellen wat hij wilde als het mij niet uitkwam, ik had toen al besloten dat ik toch niet op zou nemen. Overigens vraag ik me nu af waarom een werkgever een werkgever heet. Het bedrijf geeft je werk, maar geeft je ook geld. Dus eigenlijk is een werkgever ook een geldgever. Dan kunnen we een bedrijf voortaan beter werk- en geldgever noemen lijkt mij.

Afijn.

Zo’n plaats- en tijdonafhankelijke werkdag was vandaag aangebroken. Toen ik voor mijn doen erg vroeg wakker werd en binnen no time onder de douche had gestaan, besloot ik dat het kantoor vandaag de plaats zou zijn waar ik onafhankelijk aan het werk zou gaan. Ik doe mijn werk namelijk graag op mijn eigen manier. Je mag me aanwijzingen geven, maar de kans dat ik ze opvolg is te verwaarlozen tot die eerdergenoemde nul procent. Ik weet namelijk als beste hoe ik mijn werk moet doen en hoe ik dat werk moet indelen. Dan moet je maar geen onafhankelijke geest in huis halen. Ik werk dus niet alleen plaats- en tijdonafhankelijk, maar ook geestonafhankelijk. De baas heeft er tot nu toe geen spijt van, zegt ‘ie.

Rond de klok van negen, als in de treinen en bussen van Nederland geen forens meer is te bekennen, zat ik nog thuis. Ik keek naar het NOS Journaal. De boterhammetjes met jam waren gesmeerd en lagen netjes te wachten op een bordje. Het kopje koffie met melk en suiker stonden er naast. Ik was nog niet aangekleed. Dat zou pas over een half uurtje gebeuren als ik klaar was met het ontbijt en de krant had uitgelezen.

Om tien uur stapte ik de deur uit op weg naar mijn plaats- en tijdonafhankelijke werkplek van de dag: de kantoortuin. Onderweg, vlakbij het station, kwam een jongeman van rond de 25 jaar mij tegemoet. Hij zag er uit als iemand die ruim een uur te laat was en liep haastig over de gracht. Hij droeg een blauw pak, wit overhemd zonder stropdas, lichtbruine puntschoenen, een rugzak over zijn schouder, een klef broodje kaas half gewikkeld in cellofaan in de ene en een grote coffee-to-go in de andere hand. Hij nam een hap van het broodje en een ferme slok van de koffie. Vermoedelijk was hij op weg naar een baas waar hij zich volgens de bestaande bedrijfsrichtlijnen op een van tevoren vastgesteld en contractueel vastgelegd tijdstip moest melden.

Mijn telefoon ging. Op het scherm zag ik het nummer van de baas. Het tijdstip kwam mij niet uit en ik drukte ‘m weg.

Foto Lauren Mancke op Unsplash