Boter!

De koelkast was goed leeg en er zat maar één ding op: boodschappen doen. Het is niet mijn favoriete tijdverdrijf, maar als ik het niet doe, ga ik dood. Mijn biograaf zal dan mijn levenswandel netjes opschrijven onder de titel De man die geen boodschappen deed. Ik schreef een boodschappenlijstje, want ik houd van structuur in het leven en op die manier kom ik niet in de verleiding om andere producten dan de producten die op het lijstje staan, mee te nemen. Regel één bij het boodschappen doen: wat niet op het lijstje staat, gaat niet mee. De Duitsers zijn daar een meester in, in structuur in het leven. Ooit las ik in een Duitse vakantiegids Auch im Urlaub muss es Ordnung geben, maar dat gaat mij dan weer te ver. Maar die Duitsers gaan hun gang maar. Het levert ze wel om de zoveel tijd een wereld- of Europees kampioenschap voetbal op en dat kunnen de Nederlanders niet zeggen met hun éénmalige armzalige titeltje in 1988.

Ik verliet de woning met rugzak en een plastic boodschappentas van de buurtsuper, want ik houd behalve van structuur ook van duurzaamheid. Een rugzak kun je keer op keer gebruiken en een plastic boodschappentas ook. Ik liep de zaak binnen waar het vanwege de airconditioning prettig toeven was. Buiten was rond de dertig graden, binnen hooguit 22 schatte ik in. Ik vul mijn boodschappenlijstje altijd in op de volgorde zoals de producten in de gangpaden van de buurtsuper liggen. Zo hoef ik nooit meer terug te lopen, tenzij ik het lijstje niet goed lees. Ik mikte eerst wat groenten en fruit in het blauwe mandje van de buurtsuper. Er zitten wieltjes onder, maar eigenlijk gebruik ik altijd de twee hengsels en houd ik het mandje gewoon in de rechterhand terwijl de linkerhand de schappen leeg graait met de door mij zo vurig gewenste en momenteel steeds duurder wordende artikelen.

Ik loop mijn vaste route en als ik in buurt ben van de beschuit, komt er halverwege een vrouw op mij af. Ze draagt een frivool roodgekleurd zomerjurkje, platte sandaaltjes en een strooien hoedje. Het lichtbruine haar zit in een staartje. Ik sta verstomd stil. Ze is de allermooiste van de hele wereld. Ze loopt me voorbij zonder iets te zeggen. Ik draai me voorzichtig op en kijk haar na. Daarna besluit ik verder te gaan, richting het gangpad van jam en hagelslag. Als ik het gangpad uitkom, komt ze van links. Ik sla rechtsaf en besluit eerst langs de notenafdeling te gaan. Als ik bij de frisdranken sta, ben ik haar kwijt. Ik werk mijn lijstje zorgvuldig af en loop daarna naar de kassa met caissière, want zo hoort het en leg mijn boodschappen op de lopende band. De allermooiste vrouw van de hele wereld staat een eindje verderop, bij de zelfkassa. Ze rekent een kuipje boter af, meer niet.

De caissière scant mijn boodschappen en ik reken af. Ik stop alle boodschappen in de rugzak en wat er niet in past gaat in de plastic boodschappen tas. Ik loop naar de uitgang waar de hitte me een klap in mijn gezicht geeft. Ik steek het plein over en ga op weg naar huis. Bij de fietsenstalling zie ik haar weer: de mooiste vrouw ter wereld. Ik schraap al mijn moed bij elkaar en besluit een oude truc uit de doos te halen. Ik zal mijn bankpasje uit mijn portemonnee halen, achter haar langslopen en het pasje uit mijn handen laten vallen. De truc is dat ik haar zal aanspreken en vragen of het pasje van haar is. Omdat het mijn pasje is, zal ze zeggen dat het niet zo is en kan ik het pasje weer terug stoppen en zeggen dat ik het dan zal inleveren bij het dichtstbijzijnde politiebureau. Het contact is gemaakt.   

Ik loop voorzichtig op haar af en als ik achter haar ben, valt mijn pasje op de straatstenen. Ik raap het pasje op, haal diep adem en zeg: ‘Is dit pasje van jou toevallig?’ Ik reik haar het pasje aan. Ze neemt het pasje in haar handen en bekijkt de vondst. ‘Nou inderdaad’, zegt ze. Ze stopt het pasje in haar portemonnee, pakt haar fiets uit het rek en rijdt weg. Als ze dertig meter verder is, draait ze zich om en roept me nog na: Nou, bedankt hoor!’

Ik weet niet wat ik moet doen. Ik ben niet alleen een bankpas kwijt, maar ook nog eens de mooiste vrouw ter wereld. Ik besluit naar huis te gaan om daar na te denken hoe ik dit kan rechtbreien. Thuis berg ik de boodschappen op, ga op de bank zitten, zet de laptop aan ga een beetje versuft zitten surfen op internet. Zo meteen komt mijn vrouw thuis en moet ik uitleggen waarom ik mijn bankpasje kwijt ben. Na vijf minuten hoor ik de sleutel in het slot van onze voordeur.

‘Ik ben thuis hoor!’, hoor ik in de gang. Ze loopt de huiskamer in en geeft me een zoen vol op de bek.
‘Heb je de boodschappen al gedaan?’ vraagt ze.
Ik stamel: ‘Uh, ja hoezo?’
‘En ben je de boter niet vergeten? Ik bedoel: ik weet niet hoe jij het voor elkaar krijgt, maar je vergeet altijd de boter.’ Ze loopt terug naar de koelkast en opent de deur. ‘Kijk’, zegt ze. 'Zie je wel. Geen boter.’
Ik vis mijn boodschappenlijstje uit mijn broekzak. De boter staat er niet op. En wat er niet op staat, gaat niet mee.
‘Dus ik dacht: jij vergeet het toch, dus dan fiets ik vanuit werk maar even naar de buurtsuper. Zo ver is het ook weer niet. Ze pakt haar tas en haalt er triomfantelijk een kuipje boter uit. Ze houdt het kuipje omhoog. ‘De boter!’
Ze komt terug naar de woonkamer: ‘En weet je wat ik nog meer heb meegenomen? Je bankpasje! Zag ik op straat liggen toen ik op mijn fiets wilde stappen nadat ik uit de buurtsuper kwam. Hoe kan jij nou je bankpasje verliezen?’
‘Lag het daar zomaar op straat?’
‘Ja, eenzaam en alleen. Niemand in de buurt. Wat een geluk hè?’
Ik sta op en omhels haar. ‘Schat, je bent de allermooiste vrouw van de hele wereld.’