Een heterdaadje

Ik had van de week een heterdaadje. Een echte, want een heterdaad is een heterdaad als je ziet dat een misdrijf bezig is te gebeuren of net is gepleegd. Het strafbaar feit of de misdaad wordt dus ontdekt op het moment zelf of direct erna. Met ‘direct erna’ wordt bedoeld kort na de feiten, met een maximum van enkele uren, aldus Wikipedia.

Ik was even voor tienen de deur uitgegaan, de buitendeur netjes op slot gedraaid en liep de straat uit, op weg naar het station. Er moest tenslotte vandaag ook gewoon worden gewerkt en ik kom het snelste op mijn werkplek via vervoermiddelen die aan het station halt plachten te houden. Na tweehonderd meter sloeg ik linksaf, een andere gracht op. In een flits realiseerde ik me dat ik mijn portemonnee was vergeten. Ik ritste mijn tas open en zag in het zijvakje twee telefoons: een zakelijk en een privé-model. De huissleutels lagen er bij, de portemonnee niet. Aangezien het in deze moderne maatschappij een beetje lastig is om je voort te bewegen of je te laven aan alle geneugten die de westerse maatschappij te bieden heeft zonder cash geld, een pinpas en een OV-chipkaart (die zaten allemaal in mijn portemonnee) besloot ik rechtsomkeert te maken en mijn portemonnee op te halen die ongetwijfeld in de bovenste lade van mijn kast lag. Het was lekker weer, het werk kon wel even wachten dus er was geen enkele reden om door te lopen. Rechtsomkeert dus.

Ik liep de twee grachten in omgekeerde volgorde af en liep mijn straatje weer in. Ik liep langs de al dagen meurende vuilcontainer van een in mijn straatje gevestigd restaurant en zag op twintig meter een man staan. Hij had een hond bij zich. Terwijl ik hen naderde, liepen man en hond door. Ze waren inmiddels zo’n tien meter verder. Ik keek naar beneden en zag dat de hond er net een behoefte had gedaan, een originele number two, zoals de Engelsen zeggen. De damp kwam er nog vanaf en benaderde de temperatuur van een koortsthermometer in de reet van een coronapatiënt.  

Normaal gesproken zie je ‘m nooit, de dader. En bekeuren gebeurt zelden, want je ziet zo’n hoop altijd pas liggen uren nadat het delict is gepleegd. De heterdaad is ver weg en bekeuren wordt lastig. Deze heterdaad stond echter slechts tien meter van mij vandaan en was voornemens zich uit de voeten te maken, want de grond werd hem waarschijnlijk te heet onder de voeten. Ik riep de man.

‘Mag ik u iets vragen?’, zei ik met kalme stem.
De man draaide zich om.
‘Heeft uw hond zojuist bij mij voor de deur zitten schijten?’
De man opende zijn mond. Er kwam een onverklaarbaar geluid uit.
‘Nee hoor, dat heeft de mijne niet gedaan.’
‘Zou u dan misschien even met mij willen meelopen?’, probeerde ik. ‘Het ligt er echt.’
De man bleef staan, de hond ging zitten. Daarna trok hij aan de riem van de hond en beende weg. ‘Ik zeg het toch!’ Hij verhief zijn stem. ‘Dat heeft die hond van mij niet gedaan, klootzak!’
Ik liep de man achterna.
‘Waarom scheldt u mij uit? Volgens mij heeft uw hond toch echt zitten schijten.’
De man liep rood aan. Hij griste iets uit zijn broekzak. ‘Kijk dan! Ik heb toch een leeg zakkie bij me?’ Hij zwaaide een hondenpoepzakje voor mijn gezicht. De man stikte bijna in zijn leugen, trok aan de riem van de hond en zette het op een lopen. ‘Rot toch op!’

Ik liet hem gaan en zijn hond ook. Tegen zoveel domheid kon ik niet op. Ik liep naar huis, opende de deur en viste een ongebruikt poepzakje, ooit gekocht voor gevallen zoals deze en voor éénmalig gebruik want recyclen raad ik niet aan, uit de keukenla. Ik liep naar buiten en zag dat de hoop er nog lag. Hij had inmiddels gezelschap gekregen van een paar fraai gekleurde strontvliegen die al begonnen waren met opruimen.
Ik keek. Ik begreep maar niet waarom de man ontkende. Ik ging twijfelen. Zou zijn hond het dan écht niet gedaan kunnen hebben? Maar wat dan? Zou er, hooguit een paar minuten voordat ik in de straat inliep, een ándere hond de dader kunnen zijn? In theorie kon het. De rechter zou mijn vermoedelijke verdachte en zijn hond nog kunnen vrijspreken ook wegens het ontbreken van wettig en overtuigend bewijs.
Ik keek nog een keer. Vorm en kleur waren anders. Heel anders. De stank ook. De man had gelijk. Zijn hond had dit nooit kunnen doen.
Hij was het zelf geweest.