De peukenman

Ik kom aanrijden bij het verkeerslicht. Het is rood dus ik besluit te stoppen. Voor mij staat een student. Hij heeft hetzelfde idee. Hoewel hij normaal gesproken altijd door rood rijdt (door groen en oranje rijden doet hij trouwens ook) blijft hij dit keer keurig staan. Hij helt naar rechts en houdt zich in evenwicht door op het paaltje te leunen waar de drukknop zit. Een aflopende cirkel met lichtjes die stuk voor stuk uitgaan, laat zien hoelang ik nog voor het stoplicht moet wachten. Het zal minimaal een minuut duren. Ik ruik de irritante lucht van een sigaret. Ik kijk schuin achter me en zie een simpele ziel op een doorgezakte damesfiets.

Ik wil de man erop wijzen dat hij de banden eens op moest pompen, maar zwijg. De bandjes zijn eigenlijk prima in orde zie ik, maar ze bezwijken bijna onder zijn BMI. Ze gaan gebukt onder de 100-plus-kilo’s van de man en staan als twee platgeslagen schnitzels op de weg. Aan het stuur hangen twee grote boodschappentassen. Ik tel drie diepvriespizza’s, zes blikjes Red Bull en een slof sigaretten. In zijn linker mondhoek hangt een peuk. Aan het einde zit een askegel die op het punt staat eraf te vallen. Ik kijk voor mij uit en staar naar de aflopende lichtjes van het verkeerslicht, wachtend op het verlossende moment dat het stoplicht op groen zal springen. Van links komt een file auto’s van de brug die het afgelopen kwartier open heeft gestaan. De rij lijkt oneindig lang, ons stoplicht blijft rood. Na de file komt de stadsbus, daarna de tram.

De student is het zat, stapt op de fiets en rijdt door rood, zoals hij eigenlijk altijd doet. Het is een vertrouwd gezicht. Ik hoor het snerpende geluid van een claxon, gevolgd door een vloek van drie letters. De rode VW Golf die van rechts komt mist hem op een haar, de student fietst vrolijk verder. De man met de peuk is ondertussen een spelletje op zijn telefoon begonnen. Het bijna-ongeluk is aan hem voorbijgegaan. Ik kijk nog maar eens naar de lichtjes. Het is nog steeds geen tijd om over te steken.

Na de tram begint het spel opnieuw. Eerst een file auto’s, daarna een andere stadsbus. Ons stoplicht blijft witte lichtjes in een cirkel produceren, maar geen enkele is groen. Aan de overkant van de straat staat de student bij het volgende rode stoplicht te wachten. Ik besluit niet langer te wachten en probeer tussen de file door over te steken. De peukenman vindt het ook genoeg. Hij klimt moeizaam op de fiets en rijdt achter mij aan. Aan de overkant sluiten we aan bij de student. Ook hier is het stoplicht rood. Er is geen kruisend verkeer dus steken we alle drie tegelijk over. Voor ons doemt de brug op. De hellingsgraad is te doen voor geoefende fietsers, de peukenman komt amper vooruit. De student en ik kijken elkaar aan en besluiten dat onze goede daad voor vandaag is gearriveerd: we gaan de peukenman een dienst bewijzen.

‘Zullen we u een handje helpen?’, vragen we in koor. ‘De peukenman kijkt ons verbaasd aan. ‘Nou als dat zou kunnen.’ Hij hoest. ‘Tot bovenop de brug, dat zou mooi zijn.’ De student pakt de tweewieler van de man en loopt met twee fietsen de brug op. Ik loop mee, de peukenman sloft achter ons aan, de brug op. Als we bovenop zijn, kijken we achterom. De peukenman is rood aangelopen en is er bijna. Als hij bij ons staat, zegt hij bedankt, stapt moeizaam op en fietst weg. De kegel valt van de sigaret en een lichte windvlaag van as waait in ons gezicht. De peukenman maakt snelheid als hij van de brug afrijdt en probeert met zijn voeten vaart te minderen, de remmen moeten nodig naar de fietsenmaker. De man gaat ondanks zijn rempogingen alleen maar harder. Onderaan de brug zit een café met overdekt terras. De uitbater zet net de terrasverwarming aan voor zijn verwende gasten die wel buiten willen zitten, maar het niet koud willen hebben. Wat de uitbater en zijn gasten nog niet weten, maar de student en ik wel, is dat de peukenman in volle vaart op hen afkomt.