Nieuw

- november 27, 2022

Ik wilde net het station binnenlopen, toen er een vrouw naar me toe kwam. Ze wilde iets aan me vragen, zei ze. Ik zei dat het mocht. ‘Wat is dit?’, vroeg de vrouw.
‘Hoe bedoelt u?’, vroeg ik.
‘Nou dit. Dit gebouw. Wat is het?’
‘Weet u dat dan niet?’
‘Ik ben er net’, zei de vrouw. ‘Ik ben nieuw hier’.

Ik besloot het gesprek aan te gaan. ‘Dit is een station. Hier kunt u met de trein of de bus naar andere plaatsen. Waarheen u maar wilt’, zei ik.
‘Waar kan ik heen dan?’, vroeg de vrouw.
‘Naar Rotterdam bijvoorbeeld. Maar u kunt eigenlijk overal heen op de wereld. Maar u moet wel een kaartje kopen. En af en toe overstappen als u ver weggaat.’
‘Kopen, daar heb ik wel van gehoord. Dat is met geld toch?’
‘Ja een kaartje koopt u met geld. Anders wordt u uit de trein gezet.’
‘Is dat ver, dat Rotterdam waar u het over heeft?’
Ik zei dat het ongeveer twaalf kilometer was.
‘Twaalf kilometer’ zei de vrouw. ‘Daar doe ik meestal een uurtje of drie over, met onderweg een rustpauze.’
‘Dat kan’ zei ik. ‘Maar dan bent u wel een halve dag onderweg. De trein is sneller.’
‘Ik heb geen haast’, zei ze. ‘En ik hoef dan geen kaartje te kopen.’
‘Nee dat klopt.’
‘Wie heeft dat bedacht, dat je een kaartje moet kopen voor de trein? Ik bedoel: u bent met zovelen hier. Iemand vanuit uw midden moet toch dat besluit genomen hebben?’
‘Oh u bedoelt misschien onze politici. Ja, ik denk dat onze regering met goedkeuring van onze volksvertegenwoordigers in het parlement in meerderheid dat besluit genomen hebben. We kiezen elke vier jaar onze politici.’
‘En die politici vonden het goed, dat u betaalt voor een kaartje?’
‘Ja blijkbaar wel.’

‘Wat gek. Dan moeten die politici toch ook betalen?’
‘Ja, zij moeten ook betalen. Maar zij hebben geld zat.’
‘En arme mensen zonder geld? Moeten die ook betalen?’
‘Die moeten ook betalen’, zei ik.
‘Ook als ze geen geld hebben?’
‘Ook als ze geen geld hebben’, antwoordde ik de vrouw.
‘Dan zou ik de trein gratis maken’, zei ze.
‘Goed idee’, zei ik.
‘Zijn dat oude mensen, die politici, die volksvertegenwoordigers? Zeg maar een soort stamoudsten? Of zijn ze de wijzen van uw maatschappij?’
‘Nou nee. Ze zijn meestal tussen de 30 en de 50 en ze vinden zichzelf heel belangrijk.’
‘Da’s jong, tussen de 30 en 50. Dan weet je nog niet zoveel hoor. Waarom zitten er geen oude wijzen in uw, wat u noemt, parlement?’
‘Onze ouderen zitten thuis.’
‘Maar als u een vraag heeft of een besluit moet nemen, dan gaat u toch naar zo’n oude, wijze man of vrouw?’
‘Nou ja soms, maar lang niet altijd. Maar we vragen ze eigenlijk niet zoveel. Hier stoppen we ze eigenlijk gewoon weg in een tehuis. Geen nut meer voor de maatschappij.’
‘Geen nut? Maar ze hebben een heel leven achter zich’, zei de vrouw. ‘Ze kunnen u helpen om de fouten die in het verleden zijn gemaakt, te voorkomen. Waar ik vandaan kom, is er een spreekwoord: een ezel stoot zich in het algemeen, geen twee keer aan dezelfde steen.’
‘Ja, dat spreekwoord ken ik ook’, zei ik.

‘Dan zou ik toch maar vaker naar zo’n oude, wijze man of vrouw toe gaan als ik in zo’n parlement zat en belangrijke besluiten moest nemen. En die mensen hier op het station die geld betalen om met de trein te gaan ook. Ze zien er een beetje treurig uit, de mensen op het station. Zijn ze wel gelukkig?’
‘Niet allemaal.’
‘Bent u gelukkig?’, vroeg de vrouw.
‘Ik ben dik tevreden, zei ik. ‘Maar nu moet ik de trein halen.’
‘Nou ik ga toch liever lopen’, zei ze. ‘Je komt onderweg van alles tegen: vogels, koeien, schapen. Je kunt de prachtige luchten aan de hemel bekijken of genieten van vergezichten. En ’s nachts zie je de sterren die je de weg wijzen. Je ziet andere mensen waar je mee kunt praten. Je kunt ze bijvoorbeeld vragen hoe het met ze gaat. Praten de mensen in de trein of in de bus met elkaar?’
‘Nee, niet echt’. Sommigen wel, maar de meesten niet.’
‘Jammer. Ze zouden een hoop van elkaar kunnen leren.’
‘Weet u echt niet waar u bent?’, vroeg ik.
‘Nee’, zei de vrouw. ‘Ik ben hier net.’