In de bibliotheek

 

Gisteren was ik in de bibliotheek om een boek terug te brengen. Als miskend amateurschrijverstalent houd ik graag de vakliteratuur bij en had ik een boek van Haruki Murakami geleend. Romanschrijver van beroep heet het boek en de Japanse bestsellerauteur doet daarin haarfijn uit de doeken hoe het toch komt dat hij wereldberoemde boeken schrijft. Zijn wijze lessen kunnen mij ooit nog van pas komen. 

Ik kom graag in de bibliotheek. Net als in de kerk. Niemand wil iets van je. Ze vragen je niets en ze laten je met rust. Het is er op koude dagen warm en behaaglijk. De mensen zijn er kalm. ’s Avonds zijn ze thuis, als het donker is. Ze gaan er niet op uit, dansen niet tot vier uur in de morgen en zijn met een snuifje en een pilletje geen sponsor van de internationale drugswereld, met aanverwante liquidaties en bomaanslagen in portiekwoningen.

Hooguit gaan ze aan het einde van de middag even naar de buurtkroeg, knopen een gesprek aan, nemen twee Westmalle Dubbel, wensen iedereen een fijne avond en gaan op huis aan. Typisch mensen die ’s avonds tevreden op de bank gaan zitten, een boek lezen of een breiwerk ter hand nemen, de hond of de kat een aai over de bol geven en genieten van de kleine dingen van het leven. Zoals een bezoek aan een kerk of een bibliotheek. 

In de bibliotheek is ook een leeszaal. Ik liep erlangs toen ik Murakami netjes in de sleuf van de automatische terugbrengbalie had gelegd en op ‘klaar’ drukte. Een klepje hapte het boek weg en ik zag Romanschrijver van beroep verdwijnen in een donker gat in de muur. Bij de koffieautomaat drukte ik op het icoontje van een dubbele espresso, nam het bekertje na een minuut uit de houder, pakte de krant van gisteren, want die van vandaag is altijd weg, en ging zitten lezen. Ik begroette de vrouw naast mij. Ze las de krant van vandaag.
‘Het energieverbruik is nu op hetzelfde niveau als dat van 1970’, zei ze.
Ik keek op.
‘Kijk het staat in de krant’, zei de vrouw. Ze was rond de zestig en praatte nogal hard, maar dat mag tegenwoordig in de bibliotheek. Zwijgen hoeft niet meer en niemand vindt dat erg.

Ik was verbaasd. Ik dacht dat we met z’n allen ons juist het leplazarus consumeerden aan energie met apparaten en bijbehorende accu’s gevuld met kobalt, gedolven door zielige Congolese kinderhandjes. Maar het bleek dat alle elektronica zo energiezuinig was geworden dat het verbruik drastisch afnam. Bovendien hebben we de verwarming massaal uitgezet door de hoge energieprijzen.

‘Dat is dan het goede nieuws van vandaag’, zei ik tegen de vrouw, terwijl ik het nieuws van gisteren tot mij nam.
‘Dat is het zeker’ zei de vrouw. ‘Ik merk het zelf ook. Bij mij staat de thermostaat al het hele jaar op achttien graden, want kouder wordt het niet meer in huis. En het blijft maar zomeren. Ik gebruik alleen nog een beetje gas als ik ga koken. En ik neem ’s ochtends altijd een koude douche. Ik lach me elke maand rot als ik een mailtje van de energiemaatschappij krijg. Dan lees ik dat mijn verbruik wéér is gedaald. Ze verdienen niks aan mij. Als ik het fris vind worden, trek ik een trui aan en ga met een dekentje op de bank liggen.’

Ik knikte. ‘Dat dekentje heeft u straks ook niet meer nodig, want de aarde warmt steeds meer op’, zei ik. ‘Ik heb ooit ergens gelezen dat Nederland straks een Middellandse Zeeklimaat heeft. Dan wordt het hier net zo warm als in Zuid-Frankrijk. En ik kan het weten mevrouw, want ik heb er gewoond. Het is er in de zomer héél warm met veel onweer en hoosbuien. In de winter komt de temperatuur niet onder de vijftien graden. U kunt gewoon gaan zwemmen hoor.’
De vrouw keek me aan. ‘Dus door de opwarming van de aarde hoef ik straks nooit meer de verwarming aan te zetten?’
‘Dat klopt’, zei ik.
‘Maar de opwarming komt toch door het gebruik van fossiele brandstoffen en de uitstoot daarvan?’
‘Dat klopt ook’, zei ik.
Ze stond op, legde de krant van vandaag terug in het rek en trok haar jasje aan.
‘U gaat er vandoor?’, vroeg ik.
‘Ja zei ze. ‘Ik ga nog even snel de tank volgooien’.

Foto Ugur Akdemir op Unsplash