Boodschappen doen

Bij mij raakt alles altijd tegelijk op. De tube tandpasta heb ik vanmorgen al tot op het bot uitgeknepen, in de fles mondwater staat nog maar een paar millimeter, de wasverzachter is al drie dagen op en handen wassen gaat nog net. Hoewel ik een broertje dood aan heb om, iedere keer als het mij niet uitkomt, de deur uit te gaan, ontkom ik er dit keer niet aan. Bovendien is het de laatste dag van het jaar, een dag waarop ik in principe, en uit principe ook, mijn boshuisje niet verlaat. Ik adem drie keer diep in en uit, ontdoe mij van mijn nachtkleding waar ik al de hele morgen in heb gelopen, werp een blik op de kledingkast en vis er een spijkerbroek, wit T-shirt, een blauw vest, een zwarte onderbroek en twee blauwe sokken met witte stippen uit. Ik trek alles aan, haal mijn schoenen uit het schoenenrek, pluk mijn bruine winterjas van de kapstok, rits ‘m dicht, grijp mijn rugzak, draai het slot van de deur om en ga op weg naar de winkelstraat. Het regent en waait. In de verte steekt een onverlaat vuurwerk af, een sirene gilt. Het is 11.53 uur. Een tweede vuurwerkknal volgt. De wind trekt aan. Ik wou dat ik thuis was.

Ik loop het hofje uit, sla de hoek om en sta binnen twee minuten in de winkelstraat. Net als in de meeste steden van dit land, straalt de straat eenheid uit. Ik zou net zo goed in willekeurig welke stad dan ook kunnen zijn. De regen en de wind maken het er niet vrolijker op. Halverwege zit de uitzondering op de regel. De uitbater van een pracht van een biercafé opent klokslag twaalf uur zijn nering. Een man komt aanfietsen op zijn mountainbike. Hij zet zijn fiets voor het café op slot en gaat als eerste klant naar binnen. Hij gaat bij het raam zitten en staart naar buiten. Even later zet de barman een Westmalle Dubbel voor hem neer op tafel. De man neemt een slok. Hij geniet. Ik loop het café voorbij, betreedt de winkel met fel tl-licht en systeemplafond, pak een rood mandje en vul deze zo snel mogelijk. Ik scan alles bij de zelfscankassa, betaal, pak het bonnetje uit de machine en loop de winkel uit. Bij het detectiepoortje klinkt een hard alarmsignaal. Het meisje achter de kassa schrikt op. 

‘Kom eens hier’, beveelt ze. Ik loop terug en schiet terug.
‘Zou u misschien even terug willen komen?’, verbeter ik haar. ‘Dat klinkt een stuk vriendelijker’.
Het meisje kijkt me niet aan en vist de wasverzachter, handzeep en mondwater uit mijn tas. Ondertussen schuifelt een vrouw met een grote boodschappentas achter mij langs. Ik draai mij om en zie aluminiumfolie aan de binnenkant zitten. Het kassameisje concentreert zich op haar scanapparaat. De vrouw met boodschappentas passeert ongehinderd het detectiepoortje. Ik zeg niks. De kassière is klaar en zegt dat het goed is. Buiten zie ik de vrouw naar een auto lopen, een aftandse Ford Taunus waarvan de APK al een jaar of zes is verlopen, vermoed ik. De man achter het stuur maakt een gehaaste indruk en zwaait de deur aan de passagierskant open, niet wetende dat juist op dat moment een bezorgscooter zonder uitlaat aan komt rijden. De pizzakoerier rijdt frontaal tegen het portier, vliegt er overheen en valt met zijn gezicht op de straatstenen. De vrouw stapt snel in, de man geeft gas, mist de gewonde pizzakoerier op een haar, scheurt de winkelstraat uit, wijkt uit voor een vrouw met kinderwagen en verliest in de bocht de macht over het stuur. De auto komt tegen een boom tot stilstand. 

Onder de motorkap rookt het. De man en de vrouw vluchten de auto uit en gaan er vandoor. De geprepareerde boodschappentas ligt nog op de passagiersstoel, vol met tubes tandpasta, wasverzachter, nacht- en dagcrèmes en flessen mondwater. Ik loop voorbij de auto, kijk in de tas en vis er een tube tandpasta uit. Die was ik namelijk nog vergeten. Als ik mij omdraai om te kijken of niemand het heeft gezien, kijk ik recht in de ogen van de man achter het caféraam. Hij lacht en heft zijn glas Westmalle Dubbel ten teken van proost. Ik steek een duim op, maak rechtsomkeer, sla de hoek om en loop het hofje in.