Schelpenteldag

Het was gisteren schelpenteldag. Ik las er over in de krant. Het zou op zaterdag 23 maart een mega-evenement van jewelste worden als duizenden vrijwilligers de Nederlandse stranden zouden afstropen om zoveel mogelijk schelpen te gaan tellen.

Het leek me wel wat.

Op de website kon ik kiezen uit verschillende routes. Ik koos voor de schelpentelroute tussen Scheveningen Zuiderstrand en Hoek van Holland, want dat is voor mij het handigste te doen met het openbaar vervoer. Vooral bij De Hoek brengt een pracht van een metro je vanaf het strand linea recta terug naar Schiedam, alweer ik de sprinter naar huis kan nemen.

Op zaterdagmorgen 08.00 uur stapte ik bij Station Delft op de trein naar Hollands Spoor. Vanaf daar nam ik tram 12 die mij naar het eindpunt aan het Markenseplein in Den Haag zou brengen. Bij die eindhalte stapte ik direct het Westduinpark in. Vijf minuten later was ik op het strand. Een vrijwilligster van de Schelpenteldag 2024 heette mij van harte welkom.

Ik kreeg een overzichtskaart met daarop allemaal verschillende soorten schelpen. Als het goed was, zo zei de vrijwilligster, zou ik heel veel schelpen kunnen gaan tellen. Ik bekeek de kaart en zag prehistorische namen als kokkel, gewone wenteltrap, strandgaper, zwaardschede, nonnetje, halfgeknotte zandschelp, kompaskwal, de niet te vergeten overbekende platte slijkgaper en de gewone zeekat.

Op mijn vraag of er ook ongewone zeekatten waren, kreeg ik geen antwoord. Ze keek me aan en gaf me ook nog een invulkaart. Daarop kon ik alle schelpen afvinken die ik zag. Ze lachte dunnetjes, draaide zich om en stortte zich op een doorsnee gezinnetje. Daarachter liep een ANWB-stel in een blauw regenpak. Ze hadden allebei een zuidwester op.

Ik begon te lopen naar de vloedlijn en zag al snel een roodachtige schelp liggen. Ik zocht me suf op de kaart, want al die schelpen leken op elkaar. Het kostte me vijf minuten voordat ik erachter was dat het de wijde mantel was. Ik vinkte één wijde mantel af op de invulkaart. Op deze manier zou het nog een lange dag worden.

Met een gebogen hoofd en de blik gericht op het zand liep ik verder. Er was geen beginnen aan. Het strand lag bezaaid met schelpen die er op het oog allemaal hetzelfde uitzagen. Ik moest iedere keer diep door de stramme knieën van middelbare leeftijd en stond piepend en krakend weer op. Zo haalde ik Hoek van Holland nooit, hooguit Kijkduin. Ik zou er dan bij het vallen van de avond arriveren en meteen met de bus terug naar huis kunnen. Opbrengst van de Schelpenteldag 2024: één wijde mantel.

Ik besloot om de komende uren flink door te stappen richting Hoek van Holland en langs de vloedlijn te lopen. Zo kon ik de meeste schelpen links laten liggen, want rechts was de branding. Na vijf uur wandelen, een uitgebreide lunch in Ter Heijde en hier en daar een schelp noteren, kwam ik laat in de middag aan bij het metrostation van Hoek van Holland Strand. Ik zag een man met een geel hesje bij een tafeltje met een parasol staan. Op de parasol stond Schelpenteldag 2024. Hij zwaaide naar mij. Ik liep op de man af.

‘Schelpenteldag 2024?’ vroeg hij.
Ik knikte.
‘Mag ik uw invulkaart?', vroeg de man.
Ik overhandigde hem de kaart.
Hij keek er naar en zuchtte diep.
‘Vijf schelpen’ zei hij.
‘Zou zo maar kunnen’, antwoordde ik.

‘Dat was niet de bedoeling’, zei de man. Hij keek me streng aan.
‘Ja, maar ze lijken allemaal zo op elkaar’, sputterde ik tegen. ‘Er was geen beginnen aan. En die mevrouw aan het begin was nogal streng. Ik moest van haar zo veel mogelijk verschillende schelpen tellen.’
‘Dan heeft die mevrouw het niet goed begrepen’, zei de man. Het is vandaag Schelpenteldag’. Met de nadruk op tel.’
Ik snapte er niets van.
De man herhaalde zijn zin nog een keer. ‘Het is vandaag Schelpenteldag. U had ze allemáál moeten tellen.’
Achter mij verscheen het ANWB-stel.
De man negeerde mij en liep op de twee af.
‘En, hoeveel zijn het er volgens u dit jaar?’ vroeg hij.
‘284.756 schelpen’, zei de vrouw triomfantelijk. 'Toch 1.234 meer dan vorig jaar!’